ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ (Δανης, Λος Αντζελες)

Θα ηθελα να παρακαλεσω τους συμμετεχοντες (συνεισφεροντες και μη) να πανε στα σχολια αυτου του posting (καντε κλικ ακριβως κατω απο τη δημοσιευση) και με λιγες λεξεις να μου γραψουν, τι κατα την γνωμη τους αποτελει κομματι της Ελληνικης η οποιασδηποτε παιδειας. Η συνεισφορα σας θα με βοηθησει πολυ στο να γραψω καποιες σκεψεις μου την ερχομενη εβδομαδα (η οταν το θεμα γινει επικαιρο στο blog). Εδω θα ηθελα να τονισω οτι οι σκεψεις στις οποιες αναφερομαι δεν αφορουν την παιδεια καθεαυτη. Ευχαριστω

Συζήτηση επί του άρθρου "Φαύλος οικονομικο-πολιτικός κύκλος"

paideia-gr είπε...
Δεν τα λέτε άσχημα, όμως σε επίπεδο έρευνας η Ελλάδα (παρά την ελλειπή χρηματοδότηση) δεν τα πάει τόσο άσχημα. Θα έλεγα μάλιστα ότι η ποιότητα και η ποσότητα έρευνας είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με τα λεφτά που δίνονται.
31 Μάρτιος 2009 8:04 πμ

Konstantinos Drosatos είπε...
Αυτό δείχνει το δυναμικό των Ελλήνων επιστημόνων οι οποίοι με μικρή υποστήριξη κάνουν μεγάλα πράγματα. Στην πλειοψηφία τους όμως τα πανεπιστήμια έχουν πολύ χαμηλή ερευνητική παραγωγικότητα

Ούτε φαντασία ούτε καν λογική έχει η εξουσία - Του ΒΙΚΤΩΡΑ ΝΕΤΑ (Εφημερίδα Ελευθεροτυπία - 31 Μαρτίου 2009)

Με την εκπληκτική εξέλιξη της τεχνολογίας, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μηχανές αντικατέστησαν και αχρήστευσαν προοδευτικά εκατομμύρια εργατικά χέρια στις αναπτυγμένες χώρες.
Οι μελλοντολόγοι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 προέβλεπαν ότι ώς το 2000 το καθημερινό ωράριο εργασίας θα περιοριστεί στις 5 με 6 ώρες και οι εργαζόμενοι θα έχουν στη διάθεσή τους άφθονο ελεύθερο χρόνο για ανάπαυση, ψυχαγωγία, μόρφωση και άλλες ευχάριστες ασχολίες. Δεν συνέδεαν την ανάπτυξη της τεχνολογίας με τον εφιάλτη της ανεργίας, γιατί δεν υπολόγισαν την ανθρώπινη απληστία, τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, την απρονοησία των κυβερνήσεων.
Από το τέλος του περασμένου αιώνα και τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε εμφανίστηκαν έντονα τα σημάδια της παγκοσμιοποιημένης οικονομικής κρίσης, που σήμερα ζούμε την πορεία προς την κορύφωσή της, χωρίς να είναι δυνατή η πρόβλεψη της διάρκειας και των συνεπειών της. Οι πολιτικές ηγεσίες, ιδιαίτερα των πλούσιων χωρών του πλανήτη, παραπαίουν, δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο κοινής δράσης, ενώ η ανεργία καλπάζει, οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται και η ώρα της κοινωνικής έκρηξης δεν είναι μακριά. Οι υπεύθυνοι της κρίσης παραμένουν στο απυρόβλητο, παρ' όλο που οι πολιτικές ηγεσίες τούς γνωρίζουν. Είναι οι άρχοντες του πλούτου, χρηματιστές και τραπεζίτες, «οι νέοι κυβερνήτες του πλανήτη», όπως τους χαρακτήριζε από τη δεκαετία του 1990 η «Μοντ Ντιπλοματίκ». Τις συνέπειες της κρίσης καλούνται να πληρώσουν τα θύματα της απληστίας, δηλαδή οι εργαζόμενοι.
Καλούνται να πληρώσουν με ανεργία, με λιγότερες μέρες εργασίας -τέσσερις την εβδομάδα- που σημαίνει μείωση των αποδοχών τους σε επίπεδα εξαθλίωσης. Επιβεβαιώνεται κατά το μέρος του περιορισμού του ωραρίου εργασίας η πρόβλεψη των μελλοντολόγων της δεκαετίας του 1950 και διαψεύδεται κατά το μέρος της διάθεσης του ελεύθερου χρόνου και των αποδοχών. Οταν στις αρχές του 2002 είχαμε τις πρώτες εκρήξεις της κρίσης, έγραψα σ' αυτή τη σελίδα ένα φανταστικό διάλογο του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί με τον Μικρό Πρίγκιπα και το Παιδί του Γαλαξία. Ο διάλογος είναι και πάλι επίκαιρος, γι' αυτό και αντιγράφω ορισμένα σημεία του.
Είπε ο Μικρός Πρίγκιπας: Ολη η Γη είναι ανάστατη με αυτό που λένε «παγκοσμιοποίηση». Ο μισός πλανήτης είναι βυθισμένος στη δυστυχία, αλλά ξυπνάει. Τεράστια είναι τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών από τις φτωχές προς τις πλούσιες χώρες. Στο μεταξύ, με την εξέλιξη της τεχνολογίας η ανεργία αυξάνεται, όχι μόνο στις φτωχές, αλλά και στις πλούσιες χώρες. Ολες οι χώρες έχουν μπει σε έναν ανταγωνισμό αλληλοεξόντωσης, που θύμα έχει τον εργαζόμενο και τελικά τον άνθρωπο. Ζητούν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερα χρόνια, να πληρώνονται λιγότερο και να καθυστερούν να βγουν στη σύνταξη. Η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο δραματική τα επόμενα χρόνια, όταν βιομηχανίες που απασχολούν 1.000 εργαζόμενους θα δουλεύουν μόνο με 7 άτομα. Οι εργάτες θα αντικατασταθούν από ρομπότ, τα πάντα θα αυτοματοποιηθούν και θα δουλεύουν με τηλεχειρισμό. Η οικονομία μιας χώρας θα συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια πλουσίων, ενώ το εργατικό δυναμικό θα περιοριστεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες άτομα. Οι υπόλοιποι θα είναι άχρηστοι.
Παρατήρησε ο Εξιπερί: Οσο κι αν φαίνεται απίθανο, όλα αυτά μπορεί να συμβούν. Η Γη μπορεί να ζήσει έναν εφιάλτη ανεργίας. Πιστεύω, όμως, ότι κάποια λύση θα βρεθεί και οι άνθρωποι θα έχουν ελεύθερο χρόνο να ζήσουν και να χαρούν, να ταξιδέψουν, να διασκεδάσουν, να μάθουν, να ερωτευτούν.
Πήρε τον λόγο το Παιδί του Γαλαξία και ήρεμα είπε: Μην ανησυχείτε, όλα αυτά τα περάσαμε κι εμείς εδώ στον Γαλαξία. Φτάσαμε σε μια κατάσταση, όπως την περιγράψατε. Φτάσαμε σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Εκατομμύρια οι άνεργοι και όλος ο πλούτος σε λίγα χέρια. Με ελάχιστο προσωπικό δούλευαν οι βιομηχανίες, οι τράπεζες, τα πολυκαταστήματα, η γεωργία κ.τ.λ. Ξαφνικά η παραγωγή σταμάτησε, διότι κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει τα προϊόντα. Προκλήθηκε μια οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Οι επιχειρηματίες παρέδωσαν τις επιχειρήσεις στους δήμους, οι τράπεζες έκλεισαν, οι συγκοινωνίες σταμάτησαν, όλα παρέλυσαν.
Παρενέβη ο Εξιπερί: Τότε έγινε πόλεμος ή επανάσταση. Με τέτοιες καταστάσεις οι άνθρωποι αγριεύουν και αντιδρούν πρωτόγονα.
Συνέχισε, ήρεμα πάντα, το Παιδί του Γαλαξία: Οχι, δεν έγινε τίποτε απ' όλα αυτά. Η λύση βρέθηκε και ήταν πολύ απλή. Συμφωνήθηκε να παρέχονται όλα τα προϊόντα και όλες οι υπηρεσίες δωρεάν. Καταργήθηκε εντελώς το χρήμα, ως άχρηστο μέσο. Ολα άρχισαν να λειτουργούν κανονικά με το αναγκαίο προσωπικό, αφού υπολογίστηκαν οι εργατοώρες για κάθε επιχείρηση και υπηρεσία και μοιράστηκαν στο σύνολο του πληθυσμού. Σήμερα καθένας μας υποχρεούται να δουλεύει για περίπου μια εβδομάδα τον χρόνο. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι ελεύθερος να απολαμβάνει τα πάντα. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Οι πάντες ήταν άνεργοι και δεν μπορούσαν να αγοράσουν. Οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις, όλες οι λειτουργίες ήταν άχρηστες και οι ιδιοκτήτες τους βρέθηκαν στην ίδια μοίρα με τους άλλους ανέργους. Με την τεχνολογία φτάσαμε σε υπερπαραγωγή αγαθών, τα οποία μπορούσαν όλοι να απολαύσουν δωρεάν. Αυτή ήταν η μία λύση. Η άλλη ήταν να καταστρέψουμε τα πάντα και να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Νομίζω πως το ίδιο θα γίνει και στη Γη.
Είναι μάλλον απίθανο μια λύση «τύπου Γαλαξία» να συζητηθεί στη σύνοδο της G20, που συνέρχεται αυτή την εβδομάδα στο Λονδίνο, μέσα σε κλίμα δυναμικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα συζητηθεί, διότι η φαντασία δεν έφτασε ακόμη στην εξουσία, όπως ζητούσαν οι εξεγερμένοι φοιτητές και εργάτες του Μάη του '68 στο Παρίσι. Δεν έχει φτάσει καν η λογική στην εξουσία και στις πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες ακόμη σέρνονται από τους άρχοντες του πλούτου και της απληστίας, αυτούς που προκάλεσαν την κρίση και θα έπρεπε να λογοδοτήσουν, αλλά και να πληρώσουν.
Υπάρχουν μερικές απλές αλήθειες που παραμερίζονται από τον ανάλγητο καπιταλισμό και τον αδηφάγο νεοφιλελευθερισμό. Το κόστος εξέλιξης της τεχνολογίας το έχει πληρώσει και το πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία. Επομένως, θα πρέπει να διαχέεται σ' ολόκληρη την κοινωνία το όφελος και όχι να το καρπούται μόνο το κεφάλαιο, δηλαδή οι κερδοσκόποι χρηματιστές, οι τραπεζίτες και οι παρατρεχάμενοί τους. Μια κοινωνία στην οποία δεν διαχέεται ο παραγόμενος πλούτος και διευρύνονται οι ανισότητες, στην οποία, επίσης, δεν λειτουργεί η κοινωνική αλληλεγγύη, είναι καταδικασμένη σε κρίση, σε ανασφάλεια και σε συνεχή απειλή κοινωνικών εκρήξεων

Σχόλιο επί του άρθρου "Το χρήμα" - Κώστας Ν. Δροσάτος (Αθήνα)

Πολύ ωραίο άρθρο αν και κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει αρκετή δόση υπερβολής. Δεν είναι ο μεγαλοπαρουσιαστής της TV για παράδειγμα που καθορίζει τις 6-ψήφιες μηνιάιες αποδοχές του ,αλλά το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του μέσου τηλεθεατή που αυξάνει τη ζήτηση και δίνει αξία στο προιόν που παρουσιάζεται, το οποίο με τη σειρά του εξασφαλίζει υψηλότερα διαφημιστικά έσοδα, που τελικά οδηγούν στις 6-ψήφιες αποδοχές των συντελεστών της παραγωγής.Πράγματι αποτελεί τεράστια αδικία το γεγονός της διαφοράς των αποδοχών μεταξύ επιστημόνων και ανθρώπων του ''θεάματος'', για να μην αναφερθώ στην προβολή τους απο τα μέσα. Ωστόσο το οικονομικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε όταν έρχεται η ώρα της ανταμοιβής , τα πάντα μεταφράζονται σε απόλυτες χρηματικές αξίες παραμερίζοντας ή ακόμα και αγνοώντας ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως πολιτισμός,παιδεία κλπ τα οποία μακροχρόνια βελτιώνουν το συνολο της κοινωνίας αλλά δεν προσφέρουν άμεσο χρηματικό κέρδος.

Το χρήμα (Γιώργος Ταμπακάκης, Δημόσιος Οικονομικός Υπάλληλος)

Προϊστορία.
Μετά την εποχή των σπηλαίων, τον άνδρα κυνηγό και την μετέπειτα νομαδική ζωή, ο άνθρωπος εγκαταστάθηκε μόνιμα σε περιοχές που επέλεξε λόγω διατροφικών προϊόντων και τις οποίες αργότερα άρχισε να καλλιεργεί δημιουργώντας τις πρώτες οικογένειες- κοινωνίες (κλάν).
Παρήγαγε αγροτικά και στην συνέχεια κτηνοτροφικά προϊόντα για τις ανάγκες της οικογένειας.
Ως εδώ καλά. ‘Όμως η κοινωνική εξέλιξη δημιούργησε την ανάγκη επιπλέον προϊόντων τα οποία το κλαν δεν διέθετε. Τα προϊόντα αυτά υπήρχαν σε άλλες οικογένειες. π.χ. η Α οικογένεια παρήγαγε σιτάρι (αγρότες) και η Β οικογένεια κτηνοτροφικά (κτηνοτρόφοι). Η Α αντάλλασσε σιτάρι με κρέας από την Β. Τι συνέβαινε όμως όταν η Β οικογένεια ήταν αυτάρκης και σε σιτάρι αλλά της έλλειπε άλλο προϊόν που παρήγαγε μια τρίτη Γ οικογένεια;
Εδώ προέκυψε η ανάγκη της δημιουργίας ενός μέσου ανταλλαγής. Το μέσο αυτό άλλοτε σπάνια βότσαλα, άλλοτε κρύσταλλοι, άλλοτε άλλα είδη κατέστησε εφικτές τις συναλλαγές.
Ποια αξία μπορούμε να δώσουμε στο βότσαλο ή σε ένα κομμάτι γυαλί; Καμιά.
Το βότσαλο λόγω βάρους και όγκου εγκατελείφθη και σαν τελευταία επινόηση μέσου συναλλαγής προέκυψε το χρήμα όπως το γνωρίζουμε σήμερα.
Βικιπαίδεια. (Χρήμα είναι οποιοδήποτε εμπορεύσιμο αγαθό ή υπηρεσία που χρησιμοποιείται από μια κοινωνία ως υποκατάστατο αξίας, ένα μέσο ανταλλαγής, και μια μονάδα υπολογισμού. Δεδομένου ότι οι ανάγκες προκύπτουν φυσικά, οι κοινωνίες δημιουργούν ένα συναλλακτικό μέσο όταν δεν υπάρχει κανένα. Σε άλλες περιπτώσεις, μια κεντρική αρχή δημιουργεί ένα συναλλακτικό μέσο, αυτή είναι συχνότερα η περίπτωση στις σύγχρονες κοινωνίες με τα χαρτονομίσματα …………).
Στο τώρα.
Κάθε κοινωνία-κράτος έχει δημιουργήσει το δικό του χρήμα. Δεν είναι όμως όλα τα χρήματα ίδια. Κάθε ένα έχει την δική του αγοραστική αξία. Πλούσιες και φτωχές κοινωνίες, ανισότητες λαών.
Η ΕΕ διαβλέποντας προφανώς την κατάσταση και τα επερχόμενα γεγονότα αλλά και για την οικονομική εξισορρόπηση στο εσωτερικό της, προχώρησε στην νομισματική ένωση με την δημιουργία του Ευρώ, το οποίο κάποιοι αμαθέστεροι ακόμα και εμού, θεωρούν υπεύθυνο για την ακρίβεια .
Όμως το Ευρώ δεν είναι άλλο από τον σημερινό αντικαταστάτη του βότσαλου. Ποιος εκμεταλλεύεται το Ευρώ; Μα εγώ όταν αυξάνω τα προϊόντα μου σε κόστος ανώτερο της αξίας των. Εσύ όταν μεγαλοπαρουσιαστής στην TV ζητάς εξαψήφιες μηνιαίες αποδοχές. (Στην περίπτωση αυτή η τηλεόραση μεταφέρει το κόστος στα έσοδα της, τις διαφημίσεις. Η διαφημιζόμενη μεταφέρει το κόστος στο προϊόν, βάζει και το υψηλό ποσοστό κέρδους και να ο καταναλωτής που πληρώνει τον μεγαλοπαρουσιαστή και όχι μόνο. Το ίδιο ισχύει για μεγαλοποδοσφαιριστές, μεγαλοτραγου- διστές και άλλους μεγάλους).
Στο οικονομικό και δικαιικό μας σύστημα οι παραπάνω έχουν αποδοχές πολλαπλάσιες του προέδρου του Αρείου πάγου, του Πρύτανη του Πανεπιστημίου και άλλων κορυφαίων επιστημόνων.

Οικονομικές,Χρηματοπιστωτικές, κλπ επιστήμες, ΓΙΑΤΙ;
Σπουδές τετραετίας, μεταπτυχιακό διετίας και διδακτορικό τριετίας, δηλ. τουλάχιστον εννιά χρόνια, για την απόκτηση γνώσεων στην δημιουργία αξίας σε μη αγαθό με μηδενική αξία και παράλληλη υποτίμηση της αξίας των αγαθών.
Ετσι δημιουργήθηκε η ελίτικη κάστα των golden boys, μικροί ή μεγάλοι, ειδικοί τεχνοκράτες που έπεισαν ότι, οι πατάτες, το σιτάρι, το κρέας κλπ, δεν έχουν ή έχουν ευτελή αξία, ενώ το νόμισμα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Στην πραγματικότητα κορόιδεψαν και εκμεταλλεύτηκαν την κοινωνία.
Οσο διογκώνεται η αξία του χρήματος, τόσο μεγαλώνει η φούσκα. Οσο μεγαλώνει η φούσκα τόσο πλησιάζει το όριο αντοχής της.
Στο σημείο αυτό μοιάζει να είναι σήμερα. Κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις εργαζομένων, μειώσεις μισθών, ελαστικά ωράρια.. Μπορεί να συνεχίσει το σύστημα, εάν βοηθηθεί να ανακάμψει; Μπορεί για περιορισμένο χρόνο. Σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους έχει ημερομηνία λήξης. Η φούσκα κάποτε θα σκάσει.
Κι αν σκάσει; Θρήνος. Πείνα, εγκληματικότητα, πόλεμοι, θάνατοι. Αυτό θα είναι αναπόφευκτα το αποτέλεσμα της ολικής κατάρρευσης του συστήματος. Σήμερα, αύριο, στο μέλλον.
Θα επωμισθούμε την ευθύνη ώστε να προκύψει (αν προκύψει) ένα καλύτερο αύριο;

Φαύλος οικονομικο-πολιτικός κύκλος (Κώστας Δροσάτος - Νέα Υόρκη)

Με αφορμή το άρθρο του κ. Ν. Κωνσταντάρα στην Καθημερινή (βλ. παρακάτω) επισημαίνεται το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία. Το αδιέξοδο αυτό αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τη σημαντικότερη αιτία υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής του μέσου Έλληνα πολίτη η οποία συνίσταται σε σχολεία που υποβαθμίζουν την αξία της αισθητικής και την ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης, με πανεπιστήμια που πλην λίγων αξιέπαινων εξαιρέσεων φυτοζωούν, ιδιαίτερα στο ερευνητικό επίπεδο, με νοσοκομεία που υποβαθμίζουν την αξιοπρέπεια των νοσηλευθέντων και των συνοδών τους, με δημόσιες αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες που λειτουργούν σε προ 20ετίας συνθήκες, με δημόσιες υπηρεσίες που ακόμα δεν έχουν ενταχθεί πλήρως σε σύστημα μηχανογράφησης και ένα σημαντικό ακόμα αριθμό παραμέτρων που δυσχεραίνουν τη δημόσια διοίκηση και την εξυπηρέτηση των πολιτών.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 θυμάμαι τις κυβερνήσεις να ανακοινώνουν μέτρα περιρισμού των κρατικών δαπανών και να μιλάνε για ανάγκη περιορισμένης εισοδηματικής πολιτικής για τους πολίτες. Από τότε έχουν παρέλθει περίπου 25 χρόνια και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σε αυτό το επίπεδο. Πολιτικά κόμματα ανταλλάσσουν ρόλους μεταξύ κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων εδράνων στο Κοινοβούλιο και ο μέσος πολίτης διαμαρτύρεται για συνεχείς περιορισμούς, οι οποίοι μεγεθύνονται λόγω της μη επίτευξης αποτελέσματος. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση, που τόνωσε την πεποίθηση των Ελλήνων ότι με σημαντικές θυσίες μπορεί να επιτευχθεί αποτέλεσμα, υπήρξε η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ με την πρώτη ομάδα των χωρών που την εγκαινίασαν, η οποία τελικά αποδείχθηκε από την οικονομική απογραφή της επόμενης κυβένρησης ότι στηρίχθηκε σε λογιστικές μεθόδους και όχι σε σημαντική βελτίωση της πραγματικής οικονομίας. Ακολούθησε μια νέα διακυβέρνηση η οποία, με ένα διαφορετικό λογιστικό τέχνασμα, βελτίωσε τους οικονομικούς δείκτες εισάγοντας στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) 25% του υπολογιζόμενου φοροδιαφεύγοντος τζίρου, προκειμένου να αυξήσει το ΑΕΠ (παρονομαστής) και να μειώσει το λόγο του πραγματικού ελείμματος προς το ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα ήταν να βγει προσωρινά η χώρα από την επιτήρηση και να ξαναμπεί στον πρώτο οικονομικό τριγμό ο οποίος οδήγησε μέχρι και σε έκτακτη οικονομική εισφορά για την κάλυψη του ανοίγματος του προϋπολογισμού τη στιγμή που όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ρίξουν χρήμα για να γεμίσουν τη μαύρη τρύπα της οικονομικής κρίσης.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία οι πολίτες καλούνται να στερηθούν οικονομικών ανέσεων και εργασιακών διακιωμάτωνπου συνήθιζαν να έχουν στο παρελθόν. Ίσως είναι όμως μία από τις λίγες χώρες αν όχι η μοναδική όπου οι στερήσεις αυτές δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ολλανδία και η Σουηδία στις οποίες η φορολογία είναι πραγματικά πολύ υψηλή. Αν κάποιος ωστόσο κοιτάξει το επίπεδο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσκομείων, συγκοινωνιακών υποδομών και δημόσιας διοίκησης θα καταλάβει εύκολα τους λόγους για τους οποίους οι διαμαρτυρίες στις συγκεκριμένες χώρες είναι από ήπιες ως ανύπαρκτες.

Στην Ελλάδα αντίθετα οι κυβερνήσεις και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα καταγγέλουν τα "συντεχνιακά και κομματικά συμφέροντα που λυμαίνονται τη δημόσια διοίκηση εις βάρος των Ελλήνων πολιτών" για να έλθουν στην εξουσία και να μην μπορούν ή να μη θέλουν να επιδείξουν την πυγμή για την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης. Το συμπέρασμα που τελικά επικρατεί στην κοινή γνώμη από αυτή την κατάσταση είναι ότι τελικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις συγκυβερνούν με τα συμφέροντα που κατήγγειλαν ως αντιπολιτεύμενες πολιτικές παρατάξεις. Αυτό το γεγονός, με τη σειρά του, επιτείνει τη δυσπιστία απέναντι στις δυνάμεις του τρέχοντος πολιτκού συστήματος και ενισχύει τα όποια άκρα η επιχειρηματολογία των οποίων συνήθως δεν κοστίζει τίποτα, δεδομένου ότι δύσκολα θα κληθούν να μετουσιώσουν τις ιδέες τους σε κυβερνητική πράξη.

Φαύλος κύκλος ο οποίος στα μάτια των πολιτών δεν φαίνεται να μπορεί να εκλείψει από την ελληνική πραγματικότητα....

Tου Νικου Κωνστανταρα - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (29 Μαρτίου 2009)

Αναμένοντας τη λύση

H παγκόσμια οικονομική κρίση λειτουργεί σαν φλας φωτογραφικής μηχανής, που ξαφνικά σκίζει το σκοτάδι και φωτίζει άγνωστες λεπτομέρειες του κόσμου μας. Οσο μελετάμε τη φωτογραφία, ανακαλύπτουμε όσα δεν βλέπαμε μέσα στις σκιές της καθημερινότητας, και αρχίζουμε να σχεδιάζουμε το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη νέα κατάσταση. Ο, τι και αν δείξει η φωτογραφία, πάντως, είναι η καταγραφή μιας συγκεκριμένης στιγμής: όσο αργούμε να δράσουμε, τόσο κινδυνεύουμε να χάσουμε την ευκαιρία να συγχρονίσουμε τη χώρα μας με τις απαιτήσεις της εποχής.
Η κρίση απέδειξε πόσο τρωτό ήταν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πόσο ανεύθυνοι αυτοί που το υπηρετούσαν (ή που υποτίθεται ότι το ήλεγχαν), μας έδειξε επιπλέον ότι όλα εξαρτώνται από την ψυχολογία όλων των εμπλεκομένων στην οικονομία - κυβερνώντων και καταναλωτών. Είναι προφανές πως το κακό σκουλήκι δούλευε μέσα στα σπλάχνα της παγκόσμιας οικονομίας εδώ και χρόνια, αλλά, μέσα στη γενική ευφορία, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι ή –για να μη χαλάσει το φαγοπότι – δεν μιλούσε. Τώρα που οι ΗΠΑ, οι χώρες της Ευρώπης και άλλες οικονομίες ψάχνουν για διέξοδο, καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι ο σωστός δρόμος έξω από την κρίση. Οι αντιδράσεις –η αποδοχή όποιου μέτρου– αντιμετωπίζονται ανάλογα με την ψυχολογία της στιγμής. Τη μια μέρα ο υπουργός Οικονομίας Τίμοθι Γκάιτνερ καθυβρίζεται επειδή δεν ακύρωσε τα μπόνους των στελεχών της παραπαίουσας ασφαλιστικής εταιρείας AIG (μια υπο-λεπτομέρεια μέσα στο χάος της κρίσης), την άλλη, τα χρηματιστήρια του κόσμου πίνουν νερό στο όνομά του λόγω του πακέτου στήριξης του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων – το ίδιο πακέτο που ο αμίμητος Τσέχος πρωθυπουργός και προεδρεύων της Ε. Ε. Μίρεκ Τοπολάνεκ αποκαλεί «δρόμο προς την κόλαση». Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί τυπώνουν χρήμα για να αντιμετωπίσουν την κρίση – και οι αναλυτές, οι οποίοι παλιά θα μιλούσαν για τον φόβο αύξησης του πληθωρισμού, τώρα τους επικροτούν. Οι Αμερικανοί κατηγορούν τους Ευρωπαίους ότι δεν διαθέτουν αρκετά χρήματα για να στηρίξουν τις οικονομίες τους και να τονώσουν τη ζήτηση, ενώ για δεκαετίες οι ίδιοι χλεύαζαν τις αρτηριοσκληρωτικές (τις «με ευέλικτες») οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου λόγω του εκτεταμένου δικτύου προστασίας των πολιτών – το ίδιο δίκτυο που για πολύ λιγότερα χρήματα σήμερα κρατάει τους άνεργους και τους ημιαπασχολούμενους όρθιους και τους επιτρέπει να παραμένουν καταναλωτές. Στην Ευρώπη (με εξαίρεση τη Βρετανία) δίνονται περισσότερα χρήματα στους πολίτες και λιγότερα στις τράπεζες, ενώ στην Αμερική έγινε το αντίθετο. Ο χρόνος θα δείξει ποιος είχε δίκιο, οι θεωρίες και τα δόγματα δεν βοηθούν, και τουλάχιστον δεν έχουμε πια καμία ψευδαίσθηση περί του αντιθέτου. Οι ηγέτες των 20 ισχυρότερων οικονομιών θα συναντηθούν στο Λονδίνο την Πέμπτη και θα προσπαθήσουν να χαρτογραφήσουν τα επόμενα βήματα της παγκόσμιας οικονομίας μέσα στο νέο, άγνωστο τοπίο.
Για την Ελλάδα, όμως, η αστραπή του φλας δείχνει αυτά που ήδη ξέραμε: η οικονομία μας είναι αντιπαραγωγική γιατί σπαταλάμε την ενέργεια του λαού, όπως και τον φυσικό και πολιτισμικό μας πλούτο. Η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί όσο οι πολιτικοί μας δεν αισθάνονται την ανάγκη να συνεργαστούν για να θέσουν τις νέες βάσεις που απαιτούν η οικονομία, η εκπαίδευση, η δημόσια διοίκηση, η κοινωνική ασφάλιση και ο πόλεμος κατά της διαφθοράς. Αυτό θα συνιστούσε κοσμογονία, μια επανάσταση που θα έβαζε τη χώρα στο δρόμο προς το μέλλον. Αλλά, όταν οι «προοδευτικοί» πασχίζουν μόνο για να συντηρήσουν το status quo και οι συντηρητικοί για να κρατηθούν στην εξουσία, όταν η μόνη παρότρυνση για αλλαγές έρχεται από το εξωτερικό σαν διαταγή, τότε είναι φανερό ότι είμαστε αποφασισμένοι πως η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει χωρίς εμάς.
Θα παρακολουθούμε τη σύνοδο κορυφής της ομάδας G20 στο Λονδίνο όπως ένα προσαραγμένο πλοίο περιμένει τη θάλασσα να φουσκώσει για να δει αν θα επιπλεύσει ή αν θα βουλιάξει.

Το αίσθημα αδικίας ως παράγοντας πρόκλησης ανατροπών (Κώστας Δροσάτος, Νέα Υόρκη)

Κρίνω το άρθρο που επέλεξε να αναρτήσει ο Δάνης Καραγιαννίδης πολύ εύστοχο. Θα προσθέσω στις κοινωνικές συνθήκες που προκαλούν εξεγέρσεις το αίσθημα αδικίας το οποίο εντείνει την έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στις ηγεσίες. Πιστεύω ότι βασικός λόγος της έξαρσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας των ημερών μας - στην Ελλάδα τουλάχιστον- είναι η περιορισμένη εφαρμογή της αξιοκρατίας και η επικράτηση αδιαφανών μεθόδων επιλογής οι οποίες, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων "κτήσης αγαθών" λειτουργούν εις βάρος αυτών που "κοπιάζουν". Αυτοί ακριβώς είναι αυτοί που αντιδρούν. Όσο το αίσθημα αδικίας διαχέεται στην κορυφή της μορφωτικής πυραμίδας τόσο πιθανότερο είναι να συμβούν ανατροπές και όσο μεγαλώνει η έντασή της στη βάση της πυραμίδας τόσο πιθανότερο είναι οι ανατροπές αυτές να συνοδεύονται από βίαια γεγονότα, που δυστυχώς έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν την εμφάνισή τους.

Tου Ηλια Μαγκλινη (Kαθημερινη 20/3/09)

Στοχασμοί για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου
Tου Ηλια Μαγκλινη
Οσο παράδοξο κι αν ακουστεί, αν ζούσε σήμερα ο Εντμουντ Μπερκ πιθανόν να είχε συμφωνήσει, κατ’ αρχήν, με όσους κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας τον περασμένο Δεκέμβριο. Ποιος είναι ο Εντμουντ Μπερκ; Ιρλανδικής καταγωγής πολιτικός και στοχαστής που έζησε από το 1729 έως το 1797. Εχει περάσει στην ιστορία των πολιτικών ιδεών ως ο θεωρητικός του συντηρητισμού, ήταν όμως κι ένας από τους πλέον αυστηρούς κριτικούς του. Ο Μπερκ έχασε την έδρα του στη Βουλή των Κοινοτήτων όταν κατέκρινε τη βρετανική κυβέρνηση των Τόρις, θεωρώντας ότι με την άκαμπτη και αυταρχική πολιτική της προκάλεσε την Αμερικανική Επανάσταση. Πίστευε ότι εκεί που είχε πάει το πράγμα, η Μεγάλη Βρετανία όφειλε να παραχωρήσει την ανεξαρτησία στην Αμερική. Οπως πίστευε ότι μπορούσε όλο αυτό να είχε αποφευχθεί. Πώς; Με μεταρρυθμίσεις και παραχωρήσεις, οι οποίες, εφόσον πραγματοποιούνταν στο σωστό χρονικό σημείο, θα έδιναν τις απαραίτητες ανάσες προκειμένου να μην επέλθει τέτοια ριζική ανατροπή.
Ο Μπερκ δεν ήταν φίλος των επαναστάσεων, όμως ήταν πολέμιος της δουλείας, ενώ πίστευε σε μεγαλύτερες ελευθερίες για τους Ινδούς υπηκόους. Γενικά, υπήρξε υπέρμαχος ιδεών που ήταν ελάχιστα δημοφιλείς στην εποχή του και στη χώρα του. Η απόλυτη αποξένωσή του ήλθε το 1790, όταν δημοσίευσε τους περίφημους «Στοχασμούς πάνω στη Γαλλική Επανάσταση», μέσα από τους οποίους εξέφραζε την αντίθεσή του στους σκοπούς των Ιακωβίνων: την κατάργηση της μοναρχίας, της θρησκείας, της ιδιωτικής περιουσίας κτλ. Ηταν αυτού του τύπου οι ριζοσπαστισμοί που, κατά τον Μπερκ, οδηγούσαν στις ακρότητες και από εκεί σε μια νέου είδους τυραννία. Θα πρέπει να χαμογελούσε με νόημα όταν το 1794 η Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου έπαιρνε κεφάλια, όμως δεν έζησε αρκετά για να δει ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τη γκιλοτίνα – κι όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Οι φιλελεύθεροι φίλοι του, πάντως, τον απομόνωσαν κι ας τους φώναζε ότι το 1789 ουδεμία σχέση είχε με την Αγγλική Επανάσταση του 1688, όπως ισχυρίζονταν εκείνοι, διότι, στην ουσία, το αγγλικό 1688 δεν ήταν επανάσταση αλλά μια σειρά δραστικών μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν σταδιακά στην αποκατάσταση της τάξης. «Είμαι ένας φιλόσοφος της πράξης», έλεγε, εννοώντας ότι ήταν ένας πραγματιστής που πίστευε ότι οι αφηρημένες ιδέες και αρχές δεν έχουν θέση στην πολιτική.
«Οταν τα παιδιά σου ζητάνε ψωμί, δεν είναι δυνατόν να τους πετάς πέτρες», είχε πει οργισμένος στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η ειρωνεία είναι ότι αν έβλεπε σήμερα «τα παιδιά να πετάνε πέτρες», όσο κι αν τα κοιτούσε με απαξίωση, η οργή του μάλλον θα στρεφόταν εναντίον του συστήματος, που άφησε να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Βεβαίως, μπορεί τα συγκεκριμένα «παιδιά» να μη βλέπουν με καλό μάτι τυχόν μεταρρυθμίσεις, αυτό όμως που όφειλε να πράξει η Πολιτεία συνολικά, να μεταβάλει βασικές πτυχές της εγχώριας πολιτικής και κοινωνικής συνθήκης (από τη διαφθορά έως την παιδεία και την οικονομία), δεν το έπραξε. Ποιοι κερδίζουν απ’ το χάος; Τα ακραία στοιχεία που φοβόταν ο κύριος Μπερκ: οι κουκουλοφόροι και οι ακροδεξιοί. Αμφότεροι φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Ας πρόσεχε.

Εγκαθετοι (Δανης, Λος Αντζελες)

Μερικες γρηγορες τοποθετησεις πανω στην αποψη του Κωστα. Πρεπει θαρρω να θεωρειται πλεον ως δεδομενη η σχεση ταραξιων (η τουλαχιστον των κεφαλων τους) με κεντρα επιβολης πολιτικων και κοινωνικων τετελεσμενων (η αν θελετε πραγματων). Ειναι πλεον τοσο εξοφθαλμη αυτη η "πραγματικοτητα" που ο αυτοσεβασμος μου, μου επιβαλει να φωναξω "ο βασιλιας ειναι γυμνος" αγνοωντας την κυριαρχη "προοδευτικοκεντρικη" κουλτουρα (η εαν θελετε "μοδα" που σε πολους συνανθρωπους μας προκαλει και μεγαλυτερα ριγη στις μερες μας) που εκτοξευει τις ταμπελες του "απλοικου" η και "συνωμοσιοπληκτου" σε οποιονδηποτε δεν "φοραει τις μποτες τους". Οσον αφορα λοιπον τους εγκεφαλους, προσωπικα θα τους καταταξω στην κατηγορια των "πρακτορων" (για την συγκεκριμενη κατηγορια θα ηθελα να παραπεμψω τους αναγνωστες σε καποια αρθρα του Αρη Τερζοπουλου στο περιοδικο κλικ των μηνων Δεκεμβριου, Ιανουαριου και του οποιου link παρεχουμε στην αρχικη σελιδα) ενω τους "απλους" κουκουλοφορους, στην κατηγορια "Δαιμονισμενοι" (βλ. το εργο του τεραστιου Dostoyefsky) η αλλιως κατηγορια "τοσο ανοητοι" (παρεχεται ως διευκοληνση αυτων που δεν διαβασαν το εργο). Τωρα για το πως εξηγειται η εξοργιστικη αδιαφορια των πολιτικων ταγων του τοπου, η φτωχη μου αποψη ειναι πως το μονο λογικο συμπερασμα που βγαινει, οπως νομιζω οτι αναφερει και ο κυριος Γιανναρας στο αρθρο που παρεθεσε ο Κωστας, ειναι πως αυτοι αποκομιζουν τα μεγαλυτερα ωφελη αφηνοντας την κατασταση ως εχει. Ενα ακομη πιθανο συμπερασμα (καπως εξοφθαλμο και γενικως αποδεκτο για να το υιοθετησω ως δικο μου) ειναι πως και αυτοι οι τελευταιοι (κατηγορια των "νεοκοτζαμπασηδων") απαντουν στο ιδιο αφεντικο οπως και οι "πρακτορες" οι οποιοι ουσιαστικα λειτουργουν ως μοχλοι για την επικρατηση των πρωτων. Το τραγικο ειναι πως αν το εξετασει κανεις πιο διεξοδικα, οι κοτζαμπασηδες μπορει και να εξαρτωνταν λιγοτερο απο την ευνοια της μεγαλης Πυλης απο οτι οι "νεοκατζαμπασηδες" απο τα μεγαλα αφεντικα για την επικρατηση τους στην κοινωνικοπολιτικη αρενα. Αρα μην γελιομαστε, τα λογικα και εμφανως απαραιτητα για την ομαλη λειτουργια της κοινωνιας μας δεν εφαρμοζονται ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ (εδω να τονισω οτι οπου εγκαθετοι αναφερομαι σε "νεοκατζαμπασηδες" και "πρακτορες", οι "Δαιμονισμενοι" η "τοσο ανοητοι" δεν αξιζουν καν αναφορας)!!

Στο μελλον ισως θα πρεπει να ξεκινησουμε ενα διαλογο που θα πραγματευεται τις ευθυνες του λαου για αυτην την καταντια και τις απαιτησεις που εχει η θα επρεπε να εχει ο απλος πολιτης απο την ηγεσια του και το βιoτικο του επιπεδο ως ολον, αλλα αυτη ειναι μεγαλη κουβεντα για την ωρα. Τελος θα ηθελα να τονισω οτι οι αποψεις μου εδω ειναι καπως ενστικτωδεις και απορροια μιας συσσωρευμενης οργης μου για την "παρανοικη" αδρανεια της πολιτειας στα προσφατα γεγονοτα. Οποιαδηποτε απαντηση/κριση πανω σε αυτες τις σκεψεις ειναι επιθυμητη και καλοδεχουμενη. Επισης θα ηθελα να ζητησω συγγνωμη για την ελειψη σημειων στιξεως που αφηνουν εδαφος ανοιχτο στην φαντασια, αλλα υποσχομαι στο εγγυς μελλον να διορθωσω αυτην την σημαντικη ατελεια.

Πανεπιστημιακό άσυλο (Κώστας Δροσάτος - Νέα Υόρκη)

Με αφορμή τα πρόσφατα βίαια γεγονότα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα οποία οδήγησαν για μια ακόμα φορά στη φθορά ιδιωτικών περιουσιών και στην ατιμωρησία των ταραξιών άνοιξε η συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου.

Η συζήτηση αυτή η οποία ανατροφοδοτείται περιοδικά τα τελευταία 15 χρόνια είναι, κατά τη γνώμη μου, αποπροσανατολιστική από το πραγματικό πρόβλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι το άσυλο αλλά η μη εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας.

Είναι αλήθεια ότι συμβολικά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία. Από την άλλη, πάλι στο συμβολικό επίπεδο, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει προγραμματισμένη εκτροπή της δημοκρατίας ώστε το άσυλο να θεσμοθετηθεί εγκαίρως και πριν την εκτροπή. Συνεπώς, στο βαθμό που εγώ αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις, στο συμβολικό επίπεδο το άσυλο υφίσταται ως "θεσμικό απόθεμα" για χρήση σε περιπτώσεις εκτροπής της δημοκρατίας αλλά και σαν θεσμικό πλαίσιο εφαρμογής της ακαδημαϊκής ελευθερίας και δημοκρατίας.

Παρ' όλα αυτά προσωπικά έχω επιφυλάξεις για τις αναστολές που θα έχει οποιοσδήποτε δικτάτορας να καταργήσει το άσυλο και να επιβάλλει την κατ' αυτόν εννοούμενη τάξη εντός και εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Η συζήτηση, λοιπόν, θα έπρεπε να περιστρέφεται στη μη εφαρμογή του νόμου ο οποίος πάραχωρεί στη διευρυμένη, με βάση τον πρόσφατο νόμο-πλαίσιο, επιτροπή ασύλου την έγκριση της εισόδου της αστυνομίας σε χώρους που οριοθετούνται εντός των ορίων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, εφόσον τελούνται αξιόποινες πράξεις.

Ακούγεται ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν εφαρμόζεται για την αποφυγή πολιτικού κόστους. Το συγκεκριμένο επιχείρημα αποτελεί κατ' εμέ μια εντελώς ανεδαφική δικαιολογία με δεδομένο ότι πρώτη φορά προβλέπεται πολιτικό κόστος λόγω ενέργειας με την οποία συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Θεωρώ ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας έχει τους ανθρώπους με την απαιτούμενη γνώση, την οξυδέρκεια και τη διπλωματική ικανότητα να χειριστεί την κατάσταση στηριζόμενη στην υπάρχουσα νομοθεσία αντί να αφήσει την κοινωνία να παραπέμπει το θέμα στις "καλένδες της κατάργησης του ασύλου". Άλλωστε αυτού του είδους η παραπομπή θα εγείρει μια μακρόχρονη συζήτηση εντός της κοινωνίας και μια ατέρμονη νομοθετική διαδικασία που θα διχάσει την κοινωνία και κυρίως θα παρατείνει το πολύ σοβαρό τρέχον πρόβλημα της υπόθαλψης εντός του πανεπιστημίου ανθρώπων που παρανομούν.

Του Χρήστου Γιανναρά (Καθημερινή)

Και ο εμπαιγμός έχει όρια

H νομικά τεκμηριωμένη πρόταση της καθηγήτριας κυρίας Αλίκης Μαραγκοπούλου να χαρακτηριστεί η κουκουλοφορία ιδιώνυμο αδίκημα («Κ» 15.2.2009) δεν απαντήθηκε. Αγνοήθηκε και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση.
Το ερώτημα πολλαπλών προελεύσεων, γιατί η ελληνική αστυνομία δεν χρησιμοποιεί εκτοξευτήρες νερού για τη διάλυση διαδηλωτών που εγκληματούν, έμεινε αναπάντητο από την κυβέρνηση, ασχολίαστο από την αντιπολίτευση.
Η αιτιολογημένη πρόταση από αυτήν εδώ την τακτή επιφυλλίδα (στις 25.1.2009) να ενεργοποιηθεί ο νόμος προστασίας των μαρτύρων αστυνομικών στις δίκες διαδηλωτών για εγκληματικές ενέργειες αγνοήθηκε επίσης προκλητικά.
Τρία ενδεικτικά παραδείγματα παγερής αδιαφορίας των επαγγελματιών της πολιτικής για θετικές εισηγήσεις κατετεθειμένες με δημόσιο λόγο και με κοινό στόχο την απαλλαγή των πολιτών από την παγιωμένη στη χώρα τρομοκρατία. Η αδιαφορία τεκμηριώνει την κοινή πια βεβαιότητα ότι η άσκηση της πολιτικής (ή ό,τι τέλος πάντων καταλαβαίνουμε σήμερα σαν άσκηση πολιτικής) είναι στεγανά χωρισμένη από την κοινωνία και τα προβλήματά της. Είναι κοινωνικό περιθώριο η πολιτική, ανταγωνισμός συντεχνιών για ιδιοτελή συμφέροντα στο προσχηματικό πεδίο τάχα διαχείρισης των κοινών.
Ομως, η οργανωμένη εγκληματική παράνοια εξακολουθεί να δυναστεύει τους πολίτες, να κρατάει την κοινωνία δέσμια στον τρόμο, στην απειλή για το επόμενο χτύπημα, στον πανικό της ανασφάλειας. Πυρπολούνται σιδηροδρομικοί συρμοί, πολυβολούνται τηλεοπτικοί σταθμοί, παγιδεύονται οικοδομικά τετράγωνα με τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών.
Τις προάλλες κατέστρεψαν οι λυμεώνες ένα κόσμημα μέσα στην καρδιά της Αθήνας: την οικία Κωστή Παλαμά, εντευκτήριο των καθηγητών του Καποδιστριακού, με συγκεντρωμένη εκεί όση πατίνα αρχοντιάς παλαιών επίπλων, αυθεντικών πινάκων ή κειμηλίων είχαν απομείνει στο εξαθλιωμένο Αθήνησι. Και κάποιες μέρες μετά, το ίδιο ηροστράτειο μένος επέλεξε θύμα του το συμβολικό για τον ρόλο του στη ζωή της πόλης βιβλιοπωλείο: τον «Ιανό». Το έκαναν θρύψαλα, με φανατισμό έκδηλον στις ασύγκριτα περισσότερες από ό,τι στα γύρω μαγαζιά φθορές.
Καθόλου απίθανο επόμενος στόχος να είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη, η Ακαδημία, τα βυζαντινά μνημεία της Αθήνας. Τον ιερό βράχο της Ακρόπολης πρόλαβαν και τον βεβήλωσαν τον Δεκέμβρη κομματικά επώνυμοι: οι τάχα και Ερυθροφρουροί του κ. Αλαβάνου – η φωτογραφία του βανδαλισμού που αποτόλμησαν έκανε τον γύρο του κόσμου. Η οργανωμένη εγκληματική παράνοια κολακεύεται με τις θωπείες του κ. Αλαβάνου, εξωραΐζεται σαν ηρωική «εξέγερση», «επαναστατική έκρηξη». Απολαμβάνει τους ρητορικούς εξορκισμούς της κυρίας Παπαρήγα και του κ. Καρατζαφέρη, την ένοχη ανοχή του κ. Παπανδρέου, γίνεται αφορμή επιδείξεων ευγλωττίας του κ. Καραμανλή.
Οχτώ κουκουλοφόροι ήταν οι αυτουργοί του κακουργήματος στον «Ιανό». Κάπως περισσότεροι στην οικία Παλαμά. Αν μία από τις τρεις προτάσεις που επαναληπτικά προαναφέρθηκαν είχε εισακουστεί από την κυβέρνηση υιοθετημένη και από την αντιπολίτευση, τα δύο, τεράστιας συμβολικής σημασίας εγκλήματα, με ανυπολόγιστες στην κοινωνική ψυχολογία επιπτώσεις, θα είχαν πιθανότατα αποτραπεί. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας συναντάει κανείς την ίδια, πανομοιότυπα επαναλαμβανόμενη απορία: Μα, επιτέλους, δεν αντιλαμβάνονται οι επαγγελματίες της εξουσίας ότι έχουμε φτάσει στο απροχώρητο; Δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα συμβαίνουν στη χώρα; Δεν τους ενδιαφέρει ούτε ελάχιστα η σμπαραλιασμένη ψυχική αντοχή των ανθρώπων;
Το κράτος έχει καταρρεύσει, ζούμε την τρομακτική ανασφάλεια της ασυδοσίας, της ανεξέλεγκτης βίας, της ατιμωρησίας του εγκλήματος, υποφέρουμε από την αναιδέστερη που γνωρίσαμε ποτέ κερδοσκοπία, τη διάλυση της έννομης τάξης, τον χρηματισμό, τη διαφθορά, τα αντανακλαστικά της ζούγκλας στην καθημερινή συμπεριφορά.
Και τα κόμματα ερίζουν σε επίπεδο νηπιακής ή παθολογικής ολιγοφρένειας, ποιο και για πόσο ή πότε θα απολαύσει την εξουσία, αν θα ξετιναχτεί και πάλι ο τόπος με καινούργιες εκλογές μέσα σε έναν μόλις χρόνο, για να φύγουν οι εξευτελιστικά ανίκανοι και να ξανάρθουν οι αδίστακτοι αμοραλιστές – να εναλλάσσονται στη συγκομιδή απόλαυσης η Σκύλλα με τη Χάρυβδη.
Τα τηλεοπτικά κανάλια, με πρώτα και καλύτερα τα κρατικά, σπέρνουν κάθε μέρα τρόμο, μεθοδευμένο πανικό για την καταστροφική οικονομική κρίση που μας απειλεί. Ωσάν να είναι διατεταγμένα να νεκρώσουν την αγορά. Τρόμο σπέρνει με πανικόβλητα διαγγέλματα και ο πρωθυπουργός. Γιατί άραγε; Μοιάζει ύποπτη η αοριστία των εκφράσεων. Δεν μας λένε ούτε τις συγκεκριμένες επιπτώσεις που η διεθνής κρίση μπορεί να έχει στη χώρα μας ούτε τις συγκεκριμένες κυβερνητικές ενέργειες που απαιτούνται ή τις συγκεκριμένες συμπεριφορές που οφείλουμε οι πολίτες να υιοθετήσουμε. Η αοριστολογία είναι το μικρονοϊκό τέχνασμα των συντεχνιών τουπίκλην κομμάτων. Αποφεύγουν το συγκεκριμένο όπως η νυχτερίδα το φως. Επιβιώνουν, παρά την εγκληματική τους ανικανότητα ή τον ηροστράτειο μηδενισμό τους, χάρη στην αοριστία της «πολυσυλλεκτικής» τους συγκρότησης, των «διαλόγων από μηδενική βάση», της μεγαλόστομης κενολογίας τους.
Αν πραγματικά αγωνιούν οι κομματικές συντεχνίες για την οικονομική κρίση που απειλεί και τη χώρα μας, γιατί δεν συζητούν προτάσεις συγκεκριμένων μέτρων ελέγχου των κουκουλοφόρων, προκειμένου να αποτραπούν καταστροφές επιχειρήσεων που αφήνουν πολλούς, πάμπολλους ανθρώπους χωρίς μεροκάματο. Γιατί δεν τολμάνε τα συγκεκριμένα αυτονόητα: να περικόψουν τις μυθώδεις απολαβές της κομματικής καμαρίλας: προέδρων σε δημόσιους οργανισμούς και εταιρείες του Δημοσίου, απολαβές χρυσοκάνθαρων «ειδικών συμβούλων» γύρω από κάθε πρόεδρο και υπουργό, αναρίθμητα κρατικά αυτοκίνητα με οδηγούς και σωματοφύλακες της καμαρίλας. Γιατί δεν περικόπτουν τις φρενήρεις δαπάνες του κράτους για τις αδιάκοπες επισκευές των γηπέδων, την αστυνόμευση των γηπέδων, τη δημοσιογραφική κάλυψη της ψυχανωμαλίας του «φιλαθλητισμού». Γιατί ανέχονται το μισό από το χαράτσι που πληρώνουν οι πολίτες για την ΕΡΤ να πηγαίνει στην εθνική ντροπή: την αισθητική αθλιότητα του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον.
Ας προσέξει ο αναγνώστης τη γλώσσα που μιλάνε οι πολιτικοί μέσα στη διάλυση, που όλοι βιώνουμε, του κράτους, των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής: Πέρα από την παγιωμένη αποφυγή του συγκεκριμένου, απουσιάζει και η παραμικρή έστω αναφορά σε κριτήρια διάκρισης του συμφέροντος από το ασύμφορο, κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων και ιεράρχησης προτεραιοτήτων.
Απουσιάζουν από το λεξιλόγιο των πολιτικών οι λέξεις που συντηρούσαν, επί τρεις χιλιάδες χρόνια, από τον Ομηρο ώς τον Θεμιστοκλή Σοφούλη και τον Πλαστήρα, την ενοείδεια του ελληνικού πολιτικού λόγου: η πατρίδα, το χρέος, η τιμή, η ύβρις, η αρετή, το φρόνημα.
Τουλάχιστον να μην παραδοθούμε στους κάπηλους αμαχητί.

Εκρηκτική κατάσταση στους δρόμους της Ελλάδας (Κώστας Δροσάτος-Νέα Υόρκη)

Η λύπη μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό συναίσθημα που νιώθει άμεσα κάποιος παρακολουθώντας τη δραματική αύξηση των επεισοδίων στους δρόμους των δύο μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα αυτά μολονότι υπολείπονται των τεράστιας έκτασης επεισοδίων του Δεκεμβρίου 2008, λειτουργούν προσθετικά στην έξαρση της κοινωνικής βίας που παρατηρείται στην ελληνική επικράτεια τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο εξάμηνο με αφορμές που κυμαίνονται από πραγματικά σοβαρές μέχρι ευκαιριακές και ανούσιες.

Όλο αυτό το διάστημα έχουν γραφτεί πολλά για τις αιτίες, τους υποκινητές και τους στόχους των συγκεκριμένων εκδηλώσεων βίας. Άλλα από τα σχόλια υπήρξαν εύστοχα, άλλα λιγότερο μετριοπαθή και τα περισσότερα, κατά τη γνώμη μου, εστίασαν στο δέντρο παρά στο δάσος.

Ιστορικά τέτοιου είδους φαινόμενα βρήκαν πρόσφορο έδαφος εκδήλωσης σε χρονικές περιόδους και κοινωνικές υποδομές που χαρακτηρίζονταν από ανέχεια και χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Δυστυχώς η σύγχρονη ελληνική κοινωνία βρίθει και των δύο αυτών στοιχείων με αποτέλεσμα η αποδοκιμασία που εκφράζεται από την πλειοψηφία των μελών της κοινωνίας να παραχωρεί όλο και περισσότερο χώρο στη σιωπή. Είναι λυπηρό και συνάμα επικίνδυνο το γεγονός ότι στις συνειδήσεις των πολιτών αρχίζει και παγιώνεται έστω και σιωπηλά η πεποίθηση πως αυτού του είδους οι αντιδράσεις ίσως τελικά αποτελούν πλέον τη μοναδική οδό αποδόμησης των νοσηρών φαινομένων και της έλλειψης αρχών που διέπουν την κοινωνία σε όλα της τα επίπεδα (πολιτικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, λειτουργικό).

Η συγκεκριμένη στάση των πολιτών αποτελεί μια ακόμα έκφανση του ψυχολογικού και πολιτικού αδιεξόδου τα οποία συντηρούνται από την έλλειψη προβολής οράματος από την πλευρά των ηγετών και από την αδυναμία εξεύρεσης λύσης στα διαχειριστικά προβλήματα της κοινωνίας.

Μολονότι υπερβολικό, δεδομένης της παγιωμένης θέσης της δημοκρατίας στις συνειδήσεις των πολιτών, ελπίζω οι εξελίξεις να μη δικαιώσουν αυτόν ο οποίος ανέφερε στη συζήτηση ενός ηλεκτρονικού φόρουμ πως: "Κάποτε τα τανκς βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και οι άνθρωποι κρύφτηκαν φοβισμένοι στα σπίτια τους. Φοβάμαι πως αν τώρα βγουν πάλι, οι άνθρωποι θα ορμήσουν στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουν".

Χαιρετισμος (Δανης, Λος Αντζελες)

Καλημερα απλα θα ηθελα να χαιρετησω οσους εχουν την διαθεση να συμμετασχουν σε αυτο το blog και να δηλωσω τη διαθεση και τον ενθουσιασμο μου για ανοιχτη και καλοπροαιρετη συμετοχη. Χαιρομαι ιδιαιτερα που θα μπορεσω να εκφρασω καποιες απο τις βαθυτερες ανυσηχιες μου με ανθρωπους που γνωριζω και εκτιμω αλλα και με αυτους που θα γνωρισω μεσω αυτης της συναναστροφης. Οντας οικειος με καποια απο τα ατομα που θα συμμετασχουν πιστευω οτι η συναναστροφη αυτη θα διατηρηθει σε υψηλο επιπεδο σεβασμου και αλληλεκτιμησης των αποψεων που θα εκφραστουν.

Πρόωρες εκλογές (Κώστας Δροσάτος-Νέα Υόρκη)

Το τελευταίο εξάμηνο στην Ελλάδα γίνεται διαρκής λόγος σχετικά με το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών. Η εκλογολογία, που γεννάτα από τα πολιτικά κόμματα, συντηρείται από τα Μ.Μ.Ε. είτε για ιδιοτελείς σκοπούς που εξυπηρετούν τον κύκλο συμφερόντων των ιδιοκτητών τους και των πολιτικών παρατάξεων στις οποίες πρόσκεινται οι συγκεκριμένοι, είτε απλά γιατί το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί το τελευταίο δημοφιλές θέμα που σχετίζεται με την πολιτική, με αποτέλεσμα να προσθέτει τηλεθεατές, ακροατές ή αναγνώστες στα υπό πώληση "προϊόντα" των ΜΜΕ.

Η περί της εκλογολογίας αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων δε, αγγίζει τα όρια του φαιδρού. Οι ηγέτες της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας της Ελλάδας, δείχνοντας είτε άγνοια είτε αδιαφορία προς το αναβαθμισμένο επίπεδο εκπαίδευσης του μέσου Έλληνα πολίτη -χωρίς αυτό να συνεπάγεται απαραίτητα αναβαθμισμένο μορφωτικό επίπεδο και επίπεδο κριτικής σκέψης και αναλυτικής ικανότητας- αντιπαρατίθενται εντός και εκτός του Κοινοβουλίου με φρασεολογία και σημειολογία της εποχής της μεταπολίτευσης.

Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών έχει μεταβληθεί από αναγκαιότητα που επιβάλλεται από σοβαρούς εθνικούς λόγους, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, σε προνόμιο η άσκηση του οποίου βρίσκεται στην ευχέρεια του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Αυτό είχε ως συνέπεια τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών για λόγους που κυμάνθηκαν από την "ανάγκη" λαϊκής έγκρισης της αντικατάστασης ενός ημιθανούς Πρωθυπουργού (εποχή εκλογής κ. Κ. Σημίτη στη θέση του κ. Α. Παπανδρέου) μέχρι την "ανάγκη" χορήγησης λαϊκής εντολής για την ψήφιση του προϋπολογισμού στη Βουλή (η πλέον πρόσφατη δικαιολογία διεξαγωγής πρόωρων εκλογών). Για το μέσο πολίτη που απλά αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην καθημερινότητά του οι αιτιάσεις αυτές, οι οποίες τεχνηέντως εμβαπτίζονται στην "κολυμβήθρα" του εθνικού συμφέροντος το οποίο επιβάλλει την αποφυγή "μακράς προεκλογικής περιόδου" είναι τουλάχιστον υποτιμητικές για τη νοημοσύνη του.

Σε μια εποχή που τα πολιτικά ήθη επιτρέπουν τη διεξαγωγή εκλογών και την αντικατάσταση του προέδρου και της κυβέρνησής του 2 μήνες αργότερα, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα η νυν αξιωματική αντιπολίτευση, μιμούμενη πιστά τη νυν κυβέρνηση όταν αυτή βρίσκονταν στη θέση της, ζητά πρόωρες εκλογές για την αποτύπωση της βούλησης της κοινής γνώμης, όπως αυτή περιγράφεται από δημοσκοπήσεις που επιβάλλουν άμεση αντικατάσταση της κυβέρνησης. Μετατρέπει δηλαδή τις δημοσκοπήσεις των 2000 ανθρώπων σε μη προβλεπόμενη συνταγματικά εκλογική διαδικασία που απλά χρειάζεται επικύρωση από το επίσημο εκλογικό σώμα των 7 εκατομμυρίων. Ταυτόχρονα, ακυρώνει τη διαδικασία διαμόρφωσης ώριμου πολιτικού συλλογισμού και τη διεξαγωγή αβίαστης απόφασης από την πλευρά των πολιτών και ζητά εκλογές 2,5 χρόνια πριν την προγραμματισμένη διεξαγωγή τους, επιτρέποντας στους πολίτες να κρίνουν μόλις 1,5 χρόνο μετά την επανεκλογή της παρούσας κυβέρνησης. Αντίστοιχη συμεπριφορά επέδειξε δυστυχώς και η νυν κυβέρνηση όταν αντιπολιτεύονταν την προηγούμενη κυβέρνηση, γεγονός το οποίο δείχνει ότι το νόμισμα έχει "σκουριάσει" και από τις δύο πλευρές.

Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση σε κάθε απόκλιση από τον ορθό πολιτικό σχεδιασμό και τη δέουσα κυβερνητική πράξη εγείρει το επιχείρημα της αντίστοιχα ελλιπούς διαχείρισης από την νυν αντιπολίτευση επί των ημερών της κυβερνητικής της θητείας. Το επιχείρημα είναι ανεδαφικό για δύο λόγους. Η νυν αντιπολίτευση βρίσκεται σε αυτή τη θέση ακριβώς διότι οι πολίτες καταψήφισαν το έργα και τις ημέρες της. Με αυτή την επιχειρηματολογία η κυβέρνηση φαντάζει σαν να αποζητά αντίστοιχη αντιμετώπιση αφού και αυτή όπως και η αντιπολίτευση προέβησαν σε αντίστοιχα λάθη. Επιπρόσθετα, η αντικατάσταση στη διαχείριση της εξουσίας γίνεται για την εξυπηρέτηση διαφορετικού οράματος και για τη βελτίωση των διαχειριστικών πρακτικών. Η επίκληση ομοιότητας με διαχειριστικές πρακτικές του παρελθόντος υποτιμά τους πολίτες και εντείνει τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα.

Οι πολιτικοί άνδρες είτε αγνοούν ότι πράττουν είτε αδιαφορούν για την απαξίωση των θεσμών οι οποίοι σε χώρες με πολύ μικρότερη ιστορία δημοκρατίας γίνονται σεβαστοί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο πρωθυπουργός φαίνεται να προετοιμάζει αδιέξοδα αναζητώντας μια αόριστη συναίνεση επί βασικών αρχών για τις οποίες κανείς σώφρων πολίτης δεν διαφωνεί και η αντιπολίτευση φαίνεται να αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε προσέγγιση χάριν των "αναγκαίων πρόωρων εκλογών".

Το μόνο που πετυχαίνουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση είναι να διαχέουν την ανσφάλεια και την απόγνωση σε όλο και υψηλότερες βαθμίδες της μορφωτικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας και να εγείρουν κοινωνικές συμπεριφορές, που πηγάζουν από ένστικτα αυτοσυντήρησης, σε κοινωνικές ομάδες που δεν τα είχαν ανάγκη στο παρελθόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις όσοι πολίτες διατηρούν την πολιτική ωριμότητά τους απλά ελπίζουν η αλλαγή του σκηνικού να επιτελεστεί με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες στο επίπεδο της κοινωνικής συνοχής και των αξιών που οφείλει να έχει κάθε πολιτισμένη κοινωνία.

Έναρξη (Κώστας Δροσάτος - Νέα Υόρκη)

Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε σε ένδειξη διάθεσης ευρύτερης ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε ανθρώπους που προβληματίζονται από όσα βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους και κυρίως υπό το πρίσμα της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν αποσκοπεί σε τίποτα περισσότερο από τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού διαλόγου μεταξύ ανθρώπων που εμφορούνται από συναισθήματα αμοιβαίας εκτίμησης για την κριτική ικανότητα και σκέψη τους.

Tου Xρήστου Γιανναρά - Από την εφημερίδα "Καθημερινή"

Να λειτουργήσει κρίση και αυτοάμυνα

Αν ο τεχνίτης, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή όποιος άλλος, που τον καλέσαμε να επισκευάσει βλάβη, καταστρέψει ό,τι απλώς δυσλειτουργούσε, είναι αδιανόητο να τον εμπιστευθούμε δεύτερη φορά. Αποκλείεται να ξαναπάμε σε γιατρό που τη λανθασμένη διάγνωση ή θεραπευτική του την πληρώσαμε με ταλαιπωρία ή με ανήκεστη βλάβη. Στην κοινωνία της χρείας την ανικανότητα, την αμάθεια, τον καμποτινισμό δεν τα συγχωρούμε. Ομως, τα κοινωνικά εγκλήματα των επαγγελματιών της πολιτικής τα αμνηστεύουμε. Με απίστευτη ευκολία.
Τους ξαναψηφίζουμε. Για δεύτερη, για τρίτη, για πολλοστή φορά. Και δεν πρόκειται για πολιτικά λάθη τους αναπόφευκτα ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις ανιδιοτέλειας. Αμνηστεύουμε με την ψήφο μας εξόφθαλμα ποινικά εγκλήματα: Την ιδιοποίηση κοινωνικού χρήματος, την άφρονη κατασπατάλησή του για κομματικές σκοπιμότητες, δηλαδή αμνηστεύουμε κατάφωρες κλοπές, μεροληπτικές αδικοπραγίες, κακουργηματικές ιδιοτέλειες και απάτες κατά συρροήν.
Κυρίως, όμως, παραβλέπουμε και δικαιώνουμε τα καταστροφικά κοινωνικά εγκλήματα των διαχειριστών της εξουσίας:
Τη θεσμική κατάργηση κάθε πειθαρχικού και ποιοτικού ελέγχου και κάθε αξιοκρατίας στη λειτουργία του κράτους, κατάργηση που γίνεται για λόγους χυδαίου λαϊκισμού, δηλαδή ασύστολης ψηφοθηρίας. Την επίμονη επί δεκαετίες απαξίωση, υποβάθμιση, επιπόλαιη μεταχείριση της παιδείας και τελικά την εξαθλιωτική της διάλυση. Το ασύγγνωστο έγκλημα της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Την αποδιοργάνωση, για λόγους κομματικής ευνοιοκρακτίας, των αστυνομικών υπηρεσιών. Τη δουλεπρεπέστατη υποταγή της κρατικής εξουσίας στους βαρώνους των ΜΜΕ. Και πάμπολλα ακόμα πασίγνωστα εγκλήματα.
Ετσι, συντηρούμε στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο μας, κόμματα που το άμεσο παρελθόν τους είναι ντροπή για την πολιτική μας ιστορία. Κόμματα με κεντρική ευθύνη για την κοινωνική μας παρακμή, τη διαφθορά, τη ζούγκλα της βίας. Κόμματα που το ποινικό τους μητρώο είναι ασύγκριτα πιο βεβαρημένο από αυτό οποιουδήποτε Παλαιοκώστα. Ξαναψηφίζουμε κόμματα που τα κοινωνικά τους εγκλήματα αφορούν κατάσαρκα την προσωπική μας ζωή, κάνουν βασανιστική την καθημερινότητά μας, ανάπηρο τον ψυχισμό μας.
Γιατί άραγε τόση μεγαθυμία, τέτοια μαζοχιστική εγκαρτέρηση, τόση επιείκεια του ελλαδίτη ψηφοφόρου απέναντι σε ειδεχθή εγκλήματα; ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία υπερχρέωσαν το κράτος σε σημείο που να ζούμε μόνιμα με την απειλή στάσης πληρωμών. Κατασπατάλησαν στη «διαπλοκή» τους με αδίστακτους «νταβατζήδες» τη μεγαλύτερη χρηματική ενίσχυση που δέχθηκε στην ιστορία του το ελλαδικό κράτος. Διέλυσαν τη λειτουργία του κράτους, τη στοιχειώδη άρθρωση και δομή του, για να το υποτάξουν στη δική του το κάθε κόμμα άθλια καμαρίλα.
Το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε και η Νέα Δημοκρατία διατήρησε και εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελέστατα την κατάργηση κάθε ιεράρχησης των λειτουργών του κράτους. Οι λειτουργοί προάγονται με βάση μόνο τα χρόνια υπηρεσίας. Δεν υπάρχει διάκριση του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον φυγόπονο, δεν αμείβεται η πρωτοβουλία, η φαντασία, η δημιουργικότητα, δεν ελέγχεται ούτε κολάζεται η αναίδεια, η τυραννική για τους πολίτες σκαιότητα.
Δεν υπάρχει φορολογούμενος Ελληνας που να μην έχει «λαδώσει» εφοριακό, αλλά δεν υπάρχει και εφοριακός που να μπήκε στη φυλακή επειδή «λαδώθηκε». Βοά ολόκληρη η χώρα για την καταλήστευση του πολίτη στα γραφεία Πολεοδομίας των Νομαρχιών, αλλά ποτέ υπάλληλος Πολεοδομίας δεν οδηγήθηκε σε παραδειγματικό κολασμό. Τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με τη Νέα Δημοκρατία, όλα επιτρέπονται: ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός είναι οι κώδικες συμπεριφοράς που τους επιβάλλει καθολικά το παράδειγμα των διαχειριστών της εξουσίας.
Το ειδεχθέστερο κοινωνικό έγκλημα τόσο των «κομμάτων εξουσίας» όσο και των μειοψηφικών παραφυάδων τους είναι ότι εκμαυλίζουν ασύστολα τη νεολαία, ασελγούν κατ’ εξακολούθησιν στον ψυχισμό της για να τη μαντρώσουν εγκαίρως στα ποιμνιοστάσιά τους. Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, αλλά και κάθε γραπτής δοκιμασίας, όπως και η βαθμολογική συγκριτική αξιολόγηση, είναι α-νόητες τυπικότητες, τα παιδιά εθίζονται να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους.
Στην εντελώς αχρηστευμένη βαθμίδα του λυκείου (κωμική προσομοίωση θεσμού εγκύκλιας σπουδής) οι μαθητές προάγονται αν ο μέσος όρος της βαθμολογίας τους στα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα (περίπου έντεκα) είναι 9½. Αυτό σημαίνει ότι με τους συνήθως ενισχυμένους βαθμούς στα θρησκευτικά και στα αγγλικά, περνάνε στην επόμενη τάξη, έστω κι αν στη γλώσσα, στα μαθηματικά, στη φυσική είναι κυριολεκτικά και ανατριχιαστικά αστοιχείωτοι.
Μέσα από τη λοταρία των «πανελλήνιων» ή «πανελλαδικών» εξετάσεων κάποιοι κερδίζουν μια θέση στα πανεπιστήμια. Και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Κοινωνικό έγκλημα αποτροπιαστικό, που και μόνο αυτό θα έπρεπε να έχει αφανίσει από την πολιτική σκηνή ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και τους παλαιοημερολογίτες του Περισσού και τους καριερίστες της Κουμουνδούρου, είναι η ντροπιαστική απαξίωση και διάλυση των πανεπιστημίων.
Οι σπουδές παγιδευμένες στο αναχρονιστικό δίπολο «παραδόσεις - εξετάσεις» και οι εξετάσεις ταυτισμένες με αυτονόητο όργιο αντιγραφής εκβάλλουν σε ένα πτυχίο άχρηστο, τυπικό «προσόν» δίχως περιεχόμενο. Το κάποτε σύνθημα «Μαζικές αντιγραφές, Απειρες μεταφορές, Αιώνιοι φοιτητές» (σύνθημα που συγκεκριμενοποιούσε το «Οχι στην εντατικοποίηση των σπουδών») τα κόμματα όλα, το κατέστησαν φοιτητικό «κεκτημένο». Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός των πτυχιούχων που διεκδικούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Και πώς να περιγράψει κανείς τα κοινωνικά εγκλήματα των σημερινών κομμάτων στον συνδικαλισμό, στην εθνική άμυνα, στη διπλωματία, στον αγροτικό τομέα, στην ανάπτυξη, στη λειτουργία της αγοράς, στα δημόσια έργα, στις συγκοινωνίες, στη δημόσια τάξη. Ενδεικτικά να θυμηθεί ο αναγνώστης ότι εργατικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι γκανγκστερικές μαφίες των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, πρότυπο εκβιαστών του κοινωνικού σώματος. Να θυμηθεί την υπαλληλοποίηση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, τη χυδαία καταλήστευση των κονδυλίων για τον εξοπλισμό τους. Την ντροπή που νιώθει ο Ελληνες για τον ραγιαδισμό της εξωτερικής μας πολιτικής. Την απόγνωση των μικροπαραγωγών από μια αγροτική πολιτική που επιδοτεί μεραρχίες τεθωρακισμένης βίας των τρακτέρ. Τη διαλυμένη αστυνομία, τα εκφαυλισμένα τελωνεία, το τριτοκοσμικού επιπέδου συγκοινωνιακό - κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Σε αυτό το τέλειο αδιέξοδο, όπου μας έχουν οδηγήσει τα κόμματα, δεν έχει πια σημασία ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενώ, τα λευκά ψηφοδέλτια σε ποσοστό 60 ή 70 ή 80% θα μπορούσαν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, να εξοστρακίσουν την εγκληματική ιδιοτέλεια.