Αν το πολιτικό σύστημα θέλει να βρει κάποιο μέρος από την αξιοπιστία, πρέπει να βρει τρόπο να αλλάξει το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών
Όταν ο Κώστας Σημίτης στη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του έφερε στη Βουλή, στον περίφημο πια Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, ήξερε πολύ καλά τι έκανε και γιατί το έκανε. Τα σκάνδαλα στη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του έδιναν κι έπαιρναν και ακόμη και ο πιο άσχετος μπορούσε να είναι σίγουρος, ότι κάτι απ’ όλα θα έβγαινε στην επιφάνεια. Η υπόθεση της Ζήμενς για παράδειγμα ήταν γνωστή σε πολλούς από εκείνη την εποχή, μια και ο έρωτας τα λεφτά και ο βήχας δεν κρύβονται. Ο Κώστας Καραμανλής ακόμη δεν εννοεί να καταλάβει πως η μεγαλύτερη αιτία της πτώσης της Νέας Δημοκρατίας, είναι το ότι δεν έκανε τίποτα -ή σχεδόν τίποτα- ούτε για τα σκάνδαλα του Πασόκ, ούτε για τα σκάνδαλα της δικής του Κυβέρνησης. Όλο το πολιτικό σύστημα επίσης δεν εννοεί να κατανοήσει, το πόσο έχει απαξιωθεί το επάγγελμά τους -κανείς δεν το λέει λειτούργημα πια- εξ αιτίας αυτού του νόμου και εξ αιτίας της ανοχής όλου του πολιτικού συστήματος στα σκάνδαλα, μια και σχεδόν όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος είναι κάπου, κάπως αναμεμειγμένο.
Δεν ξέρω που συχνάζουν οι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά εκεί που συχνάζω εγώ, οι πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων είναι εξοργισμένοι με αυτό το νόμο, που σε σχέση με τα οικονομικά σκάνδαλα ξεχωρίζει τους πολίτες σε δυο κατηγορίες, απέναντι στη Δικαιοσύνη. Από τη μια μεριά οι πολιτικοί και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Κάτι που υποστηρίζεται και με το απαράδεκτο ευφυολόγημα «να μην ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή».
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί να μην ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή, όταν πρόκειται για οικονομικά σκάνδαλα και μάλιστα τεραστίου μεγέθους, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι πολίτες χάνουν τις περιουσίες τους και καταλήγουν στη φυλακή, για πολύ-πολύ μικρότερες οικονομικές ατασθαλίες. Να την πονικοποιήσουμε και να την παραποινικοποιήσουμε. Η κοροϊδία έχει και τα όριά της, ιδίως σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές.
Όταν ο Κώστας Σημίτης στη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του έφερε στη Βουλή, στον περίφημο πια Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, ήξερε πολύ καλά τι έκανε και γιατί το έκανε. Τα σκάνδαλα στη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του έδιναν κι έπαιρναν και ακόμη και ο πιο άσχετος μπορούσε να είναι σίγουρος, ότι κάτι απ’ όλα θα έβγαινε στην επιφάνεια. Η υπόθεση της Ζήμενς για παράδειγμα ήταν γνωστή σε πολλούς από εκείνη την εποχή, μια και ο έρωτας τα λεφτά και ο βήχας δεν κρύβονται. Ο Κώστας Καραμανλής ακόμη δεν εννοεί να καταλάβει πως η μεγαλύτερη αιτία της πτώσης της Νέας Δημοκρατίας, είναι το ότι δεν έκανε τίποτα -ή σχεδόν τίποτα- ούτε για τα σκάνδαλα του Πασόκ, ούτε για τα σκάνδαλα της δικής του Κυβέρνησης. Όλο το πολιτικό σύστημα επίσης δεν εννοεί να κατανοήσει, το πόσο έχει απαξιωθεί το επάγγελμά τους -κανείς δεν το λέει λειτούργημα πια- εξ αιτίας αυτού του νόμου και εξ αιτίας της ανοχής όλου του πολιτικού συστήματος στα σκάνδαλα, μια και σχεδόν όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος είναι κάπου, κάπως αναμεμειγμένο.
Δεν ξέρω που συχνάζουν οι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά εκεί που συχνάζω εγώ, οι πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων είναι εξοργισμένοι με αυτό το νόμο, που σε σχέση με τα οικονομικά σκάνδαλα ξεχωρίζει τους πολίτες σε δυο κατηγορίες, απέναντι στη Δικαιοσύνη. Από τη μια μεριά οι πολιτικοί και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Κάτι που υποστηρίζεται και με το απαράδεκτο ευφυολόγημα «να μην ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή».
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί να μην ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή, όταν πρόκειται για οικονομικά σκάνδαλα και μάλιστα τεραστίου μεγέθους, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι πολίτες χάνουν τις περιουσίες τους και καταλήγουν στη φυλακή, για πολύ-πολύ μικρότερες οικονομικές ατασθαλίες. Να την πονικοποιήσουμε και να την παραποινικοποιήσουμε. Η κοροϊδία έχει και τα όριά της, ιδίως σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές.
