Δεν δίνουν δεκάρα (Αλέξης Παπαχελάς - Καθημερινή, 12 Απριλίου 2009)

Δεν δίνουν δεκάρα...

Aκούω διάφορα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων να αναλύουν τα σενάρια των πολιτικών εξελίξεων και αναρωτιέμαι πραγματικά αν και πόσο τους ενδιαφέρει τελικά πού πάει ο τόπος. Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξηγούσε σε κατ’ ιδίαν συνομιλία του πως «το καλύτερο για μας είναι να “σαπίσει” ο Καραμανλής για κανένα χρόνο ακόμη, να φάει και όλα τα δύσκολα και μετά να έλθουμε εμείς». Κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. πάλι υποστήριζε πως «το καλό σενάριο είναι να γίνουν τώρα εκλογές, να τα κάνει θάλασσα ο Γιώργος γιατί τα πράγματα είναι παρά πολύ δύσκολα και του χρόνου την άνοιξη μπορεί να ξανακερδίσουμε τις εκλογές». Κοινό σημείο στις ενδόμυχες επιθυμίες και των δύο να βουλιάξει λίγο παραπάνω ο τόπος και αυτό να τους ωφελήσει κομματικά.
Αυτό είναι και το πρόβλημα του πολιτικού μας προσωπικού αυτή την ώρα. Οι υπουργοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- λειτουργούν με έναν και μόνο γνώμονα: πώς θα διασωθούν πολιτικά στις επόμενες εκλογές και πώς θα χαϊδέψουν όσα περισσότερα αυτιά αγροτών, ταξιτζήδων και κάθε άλλης κοινωνικής ομάδας. Δεν δίνουν μια δεκάρα για το πού πάει η χώρα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η σειρά τους στις δημοσκοπήσεις και να μη χρεωθούν τυχόν εκλογικό φιάσκο της Ν.Δ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουμε φτάσει στην αποθέωση των προσωπικών στρατηγικών, οι οποίες μάλιστα εντείνονται όσο δεν υπάρχει κανείς αξιωματούχος στο Μαξίμου ικανός ή πρόθυμος να τραβήξει κανένα αυτί. Παράλληλα, οι υπουργικοί συμβιβασμοί με συντεχνίες και κάθε είδους συμφέροντα δίνουν και παίρνουν όπως συνήθως συμβαίνει όταν ανασφαλείς πολιτικοί διαισθάνονται πως έρχεται το τέλος.
Είναι κρίμα. Θα μπορούσε να μην είναι έτσι, αφού ο κ. Καραμανλής, ακόμη και μέσα σε αυτό το σκηνικό, συνεχίζει να έχει υπεροχή ως προς το πρωθυπουργικό του προφίλ. Είναι όμως ελάχιστοι οι υπουργοί που μπορούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και πολύ περισσότεροι εκείνοι που έχουν ως χόμπι την κριτική χωρίς την παραγωγή έργου. Ο ίδιος νιώθει πιεσμένος ανάμεσα σε μια προσπάθεια να βγάλει τη χώρα από την κρίση και τις συνεχείς δυσάρεστες εξελίξεις τύπου Παυλίδη, οι οποίες εξανεμίζουν κάθε ελπίδα ανάκαμψης.
Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, με ελάχιστες πάλι εξαιρέσεις, δεν δείχνουν να έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά το ενδεχόμενο να κληθούν κάποια στιγμή να κυβερνήσουν. Θεωρούν πως «ξέρουν καλύτερα τα κόλπα» και πως με κάνα δυο μαγικά θα αλλάξουν την κατάσταση στη χώρα. Γι’ αυτό και δεν έχουν πραγματικό ρεύμα, απλά και μόνο τους ωθεί ο ατμός μιας κοινωνίας που βράζει και είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένη με την οικονομία και τα θέματα ασφάλειας. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, εκτός του σκληρού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση Παπανδρέου θα μπορέσει να κάνει δομικές και γενναίες αλλαγές στη χώρα. Οι περισσότεροι ειδήμονες του ΠΑΣΟΚ μονολογούν «ο Θεός να βάλει το χέρι του αν αναλάβουμε τώρα» και οι πιο κυνικοί, όπως είπαμε, προσεύχονται να περάσει όλο το τσουνάμι της κρίσης με τη Ν.Δ. στην εξουσία.
Οπότε; Οπότε θα αναγκασθούμε να ζήσουμε σε μια χώρα που σύρεται από το τυχαίο στις πολιτικές της εξελίξεις έχοντας τη βεβαιότητα ότι το χάσμα ανάμεσα στις πραγματικές ανάγκες και το πολιτικό προσωπικό είναι πολύ πολύ μεγάλο και θα μεγαλώνει ενδεχομένως. Το ερώτημα είναι πώς θα αποκτήσουμε πολιτικούς που δεν λειτουργούν μόνο με βάση την τελευταία δημοσκόπηση και το αυριανό παραπολιτικό. Γιατί μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων δεν νοιάζεται καθόλου, μα καθόλου, αν τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. Ναι, μπορεί να ψηφίσει αυτό που θεωρεί το μη χείρον βέλτιστον, αλλά αυτό είναι κακό σημάδι για τον τόπο.

Δημοσκοπήσεις (Κώστας Δροσάτος - Νέα Υόρκη)

Με αφορμή την πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύεται στην Καθημερινή της Κυριακής, αναρωτιέμαι για πόσο διάστημα θα συνεχίζεται η αναπαραγωγή του επιθανάτιου ρόγχου των δύο μεγάλων(;) πολιτικών παρατάξεων της Ελλάδας ως σημαντικό κοινωνικό μήνυμα. Σταχυολογώντας ορισμένα νούμερα από τις δημοσκοπήσεις μου προκάλεσαν ενδιαφέρον τα ακόλουθα:

Καλυτερη κυβέρνηση για τη χώρα

ΠΑΣΟΚ: 27%, ΝΔ:21%, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ: 3%

Άρα 49% των ερωτηθέντων δεν θεωρεί τα κυριότερα πολιτικά κόμματα αντάξια της εμπιστοσύνης τους.

Ικανοποίηση από τη λειτουργία της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης

ΝΔ(κυβέρνηση): 16%, ΠΑΣΟΚ(εναλλακτική πρόταση για κυβέρνηση): 21%

'Αρα περίπου 84% των ερωτηθέντων δεν θεωρεί ότι η ΝΔ κυβέρνησε σωστά και 79% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν άσκησε καλή αντιπολιτευση (άρα δεν είναι δυνατόν να ασκήσει σωστή διακυβέρνηση).

Γνώμη για τη μορφή διακυβέρνησης

Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: 19% θετική γνώμη, 81% αρνητική γνώμη

Κυβέρνηση ΝΔ: 16% θετική γνώμη, 84% αρνητική γνώμη

Κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ: 16% θετικήγνώμη, 84% αρνητική γνώμη

Με βάση τα παραπάνω νούμερα, το άρθρο αναλύει πολιτικές τάσεις της κοινωνίας για ποιο από τα δύο κόμματα θα κυβερνήσει. Αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που βλέπει την ύπαρξη μεγάλου πολιτικού κενού και την απαξίωση των υπαρχουσών επιλογών από την κοινωνία.

Η συνέχιση αυτής της στρεβλής κατάστασης που αναπαράγει ως σημαντικά άλλα μηνύματα από αυτά που πραγματικά εκπέμπονται από τις δημοσκοπήσεις, σε συνδυασμό με τα οικονομικά και εκπαιδευτικά αδιέξοδα που βιώνουν οι πολίτες, φοβάμαι ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση ακραίων αντιδράσεων από όλο και μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών.

Πριν από χρόνια η έκφραση "βράζει η κοινωνία" ακούγονταν ως γραφική. Σήμερα φαντάζει μια συνηθισμένη περιγραφή της κατάστασης η οποία εξελίσσεται με απρόβλεπτη συνέχεια.

Αξίες ζωής ως αντιστάθμισμα στην οικονομική κρίση (http://paideia-gr.blogspot.com)

Επειδή τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε αρκετές αναλύσεις σχετικά με την οικονομική κρίση και το τέλος της ιστορίας (για ορισμένους και του κόσμου) που θα επιφέρει, θα παραθέσουμε κάποιες σχετικές σκέψεις μας.Η κρίση είναι σαφές πλέον πως υπήρξε μία κρίση υπερπαραγωγής όχι μόνο αγαθών, όπως αυτή του 1929 αλλά κυρίως υπηρεσιών και χρηματο-οικονομικών προϊόντων. Δεν πρόκειται δηλαδή για αδυναμία πολλών νοικοκυριών στις ΗΠΑ να εξοφλήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, αλλά για υπερπαραγωγή τέτοιων δανείων. Η υπερπαραγωγή αυτή οδήγησε σε χορήγηση δανείων για να καλυφθούν άλλα δάνεια, εφόσον δεν υπήρχαν πλέον νέοι πελάτες που ενδιαφέρονταν (στην ουσία μπορούσαν) να δανειοδοτηθούν. Οι τράπεζες έπρεπε πάση θυσία να σπρώξουν τα δάνειά τους με ολοένα και ευνοϊκότερους όρους, οπότε εφόσον η αγορά κορέστηκε, φτάσαμε στην εμφάνιση των συμπτωμάτων της κρίσης. Η υπερπαραγωγή αυτή ξεπέρασε τα όρια αντοχής του πλανήτη! Η γη δεν είναι...ένας ανεξάντλητος χώρος εκμετάλλευσης και αέναου κέρδους! Ούτε έχει άπειρους πόρους. Έχει όρια που όλα δείχνουν πως τα φτάσαμε! Μην ξεχνάμε επίσης και την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της Κίνας και της Ινδίας, οι οποίες έπαψαν πλέον να αποτελούν την πιθανή εφεδρεία μελλοντικών πελατών των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων της Δύσης. Η υπερπαραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων κάλυψε και τις αναδυόμενες οικονομίες, προτού αυτές αναδυθούν!Σήμερα μάλλον οι υπηρεσίες και τα προϊόντα που παράγονται χρειάζονται δυο-τρεις άλλους πλανήτες σαν τη γη για να πωληθούν. Και τέτοιους δυστυχώς δεν έχουμε! Εκτός αν έρθουν οιΕΛ από το Σείριο ή πάει το μεγάλο κεφάλαιο και τους βρει, ώστε να πουλήσει τα προϊόντα του!Αν τα παραπάνω αληθεύουν, τότε η λύση δεν μπορεί να είναι ούτε το παγκόσμιο νόμισμα, ούτε η χρηματοδότηση των τραπεζών, ούτε η αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η λύση βρίσκεται στην αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής. Στην αλλαγή όλου αυτού που έχει επικρατήσει ως δυτικός πολιτισμός και ως βάση του έχει την προσπάθεια του ατόμου (όχι πλέον ανθρώπου) να κερδίσει και να απολαύσει όσο περισσότερο μπορεί. Όσο στόχος κάθε ανθρώπου θα είναι το αέναο κέρδος, τόσο η κρίση θα κυριαρχεί. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία και δεν αρκεστούμε σε αυτά που μας χρειάζονται, τότε η κρίση, ακόμα και μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο, που θα εξοντώσει δισεκατομμύρια ανθρώπους, θα είναι πάλι παρούσα. Το νέο και μοναδικό βιώσιμο πλέον σύστημα μοιάζει να είναι αυτό που θα πολεμήσει την υπερκερδοφορία, όχι με νόμους και απαγορεύσεις, αλλά με αξίες ζωής! Θυμηθείτε πως όταν συνειδητοποιηθεί το πραγματικό αίτιο της κρίσης, όποιοι θα είναι τότε οι κυρίαρχοι θα στραφούν προς την εμπέδωση της νοοτροπίας του κέδρους των προς το ζήν αντί για το αέναο και άπειρο κέρδος, που κατεστάθη αξία πρώτη και απόλυτη του δυτικού πολιτισμού από το Διαφωτισμό και μετά!