Φαύλος οικονομικο-πολιτικός κύκλος (Κώστας Δροσάτος - Νέα Υόρκη)

Με αφορμή το άρθρο του κ. Ν. Κωνσταντάρα στην Καθημερινή (βλ. παρακάτω) επισημαίνεται το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία. Το αδιέξοδο αυτό αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τη σημαντικότερη αιτία υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής του μέσου Έλληνα πολίτη η οποία συνίσταται σε σχολεία που υποβαθμίζουν την αξία της αισθητικής και την ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης, με πανεπιστήμια που πλην λίγων αξιέπαινων εξαιρέσεων φυτοζωούν, ιδιαίτερα στο ερευνητικό επίπεδο, με νοσοκομεία που υποβαθμίζουν την αξιοπρέπεια των νοσηλευθέντων και των συνοδών τους, με δημόσιες αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες που λειτουργούν σε προ 20ετίας συνθήκες, με δημόσιες υπηρεσίες που ακόμα δεν έχουν ενταχθεί πλήρως σε σύστημα μηχανογράφησης και ένα σημαντικό ακόμα αριθμό παραμέτρων που δυσχεραίνουν τη δημόσια διοίκηση και την εξυπηρέτηση των πολιτών.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 θυμάμαι τις κυβερνήσεις να ανακοινώνουν μέτρα περιρισμού των κρατικών δαπανών και να μιλάνε για ανάγκη περιορισμένης εισοδηματικής πολιτικής για τους πολίτες. Από τότε έχουν παρέλθει περίπου 25 χρόνια και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σε αυτό το επίπεδο. Πολιτικά κόμματα ανταλλάσσουν ρόλους μεταξύ κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων εδράνων στο Κοινοβούλιο και ο μέσος πολίτης διαμαρτύρεται για συνεχείς περιορισμούς, οι οποίοι μεγεθύνονται λόγω της μη επίτευξης αποτελέσματος. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση, που τόνωσε την πεποίθηση των Ελλήνων ότι με σημαντικές θυσίες μπορεί να επιτευχθεί αποτέλεσμα, υπήρξε η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ με την πρώτη ομάδα των χωρών που την εγκαινίασαν, η οποία τελικά αποδείχθηκε από την οικονομική απογραφή της επόμενης κυβένρησης ότι στηρίχθηκε σε λογιστικές μεθόδους και όχι σε σημαντική βελτίωση της πραγματικής οικονομίας. Ακολούθησε μια νέα διακυβέρνηση η οποία, με ένα διαφορετικό λογιστικό τέχνασμα, βελτίωσε τους οικονομικούς δείκτες εισάγοντας στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) 25% του υπολογιζόμενου φοροδιαφεύγοντος τζίρου, προκειμένου να αυξήσει το ΑΕΠ (παρονομαστής) και να μειώσει το λόγο του πραγματικού ελείμματος προς το ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα ήταν να βγει προσωρινά η χώρα από την επιτήρηση και να ξαναμπεί στον πρώτο οικονομικό τριγμό ο οποίος οδήγησε μέχρι και σε έκτακτη οικονομική εισφορά για την κάλυψη του ανοίγματος του προϋπολογισμού τη στιγμή που όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ρίξουν χρήμα για να γεμίσουν τη μαύρη τρύπα της οικονομικής κρίσης.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία οι πολίτες καλούνται να στερηθούν οικονομικών ανέσεων και εργασιακών διακιωμάτωνπου συνήθιζαν να έχουν στο παρελθόν. Ίσως είναι όμως μία από τις λίγες χώρες αν όχι η μοναδική όπου οι στερήσεις αυτές δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ολλανδία και η Σουηδία στις οποίες η φορολογία είναι πραγματικά πολύ υψηλή. Αν κάποιος ωστόσο κοιτάξει το επίπεδο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσκομείων, συγκοινωνιακών υποδομών και δημόσιας διοίκησης θα καταλάβει εύκολα τους λόγους για τους οποίους οι διαμαρτυρίες στις συγκεκριμένες χώρες είναι από ήπιες ως ανύπαρκτες.

Στην Ελλάδα αντίθετα οι κυβερνήσεις και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα καταγγέλουν τα "συντεχνιακά και κομματικά συμφέροντα που λυμαίνονται τη δημόσια διοίκηση εις βάρος των Ελλήνων πολιτών" για να έλθουν στην εξουσία και να μην μπορούν ή να μη θέλουν να επιδείξουν την πυγμή για την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης. Το συμπέρασμα που τελικά επικρατεί στην κοινή γνώμη από αυτή την κατάσταση είναι ότι τελικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις συγκυβερνούν με τα συμφέροντα που κατήγγειλαν ως αντιπολιτεύμενες πολιτικές παρατάξεις. Αυτό το γεγονός, με τη σειρά του, επιτείνει τη δυσπιστία απέναντι στις δυνάμεις του τρέχοντος πολιτκού συστήματος και ενισχύει τα όποια άκρα η επιχειρηματολογία των οποίων συνήθως δεν κοστίζει τίποτα, δεδομένου ότι δύσκολα θα κληθούν να μετουσιώσουν τις ιδέες τους σε κυβερνητική πράξη.

Φαύλος κύκλος ο οποίος στα μάτια των πολιτών δεν φαίνεται να μπορεί να εκλείψει από την ελληνική πραγματικότητα....