Tου Xρήστου Γιανναρά - Από την εφημερίδα "Καθημερινή"

Να λειτουργήσει κρίση και αυτοάμυνα

Αν ο τεχνίτης, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή όποιος άλλος, που τον καλέσαμε να επισκευάσει βλάβη, καταστρέψει ό,τι απλώς δυσλειτουργούσε, είναι αδιανόητο να τον εμπιστευθούμε δεύτερη φορά. Αποκλείεται να ξαναπάμε σε γιατρό που τη λανθασμένη διάγνωση ή θεραπευτική του την πληρώσαμε με ταλαιπωρία ή με ανήκεστη βλάβη. Στην κοινωνία της χρείας την ανικανότητα, την αμάθεια, τον καμποτινισμό δεν τα συγχωρούμε. Ομως, τα κοινωνικά εγκλήματα των επαγγελματιών της πολιτικής τα αμνηστεύουμε. Με απίστευτη ευκολία.
Τους ξαναψηφίζουμε. Για δεύτερη, για τρίτη, για πολλοστή φορά. Και δεν πρόκειται για πολιτικά λάθη τους αναπόφευκτα ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις ανιδιοτέλειας. Αμνηστεύουμε με την ψήφο μας εξόφθαλμα ποινικά εγκλήματα: Την ιδιοποίηση κοινωνικού χρήματος, την άφρονη κατασπατάλησή του για κομματικές σκοπιμότητες, δηλαδή αμνηστεύουμε κατάφωρες κλοπές, μεροληπτικές αδικοπραγίες, κακουργηματικές ιδιοτέλειες και απάτες κατά συρροήν.
Κυρίως, όμως, παραβλέπουμε και δικαιώνουμε τα καταστροφικά κοινωνικά εγκλήματα των διαχειριστών της εξουσίας:
Τη θεσμική κατάργηση κάθε πειθαρχικού και ποιοτικού ελέγχου και κάθε αξιοκρατίας στη λειτουργία του κράτους, κατάργηση που γίνεται για λόγους χυδαίου λαϊκισμού, δηλαδή ασύστολης ψηφοθηρίας. Την επίμονη επί δεκαετίες απαξίωση, υποβάθμιση, επιπόλαιη μεταχείριση της παιδείας και τελικά την εξαθλιωτική της διάλυση. Το ασύγγνωστο έγκλημα της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Την αποδιοργάνωση, για λόγους κομματικής ευνοιοκρακτίας, των αστυνομικών υπηρεσιών. Τη δουλεπρεπέστατη υποταγή της κρατικής εξουσίας στους βαρώνους των ΜΜΕ. Και πάμπολλα ακόμα πασίγνωστα εγκλήματα.
Ετσι, συντηρούμε στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο μας, κόμματα που το άμεσο παρελθόν τους είναι ντροπή για την πολιτική μας ιστορία. Κόμματα με κεντρική ευθύνη για την κοινωνική μας παρακμή, τη διαφθορά, τη ζούγκλα της βίας. Κόμματα που το ποινικό τους μητρώο είναι ασύγκριτα πιο βεβαρημένο από αυτό οποιουδήποτε Παλαιοκώστα. Ξαναψηφίζουμε κόμματα που τα κοινωνικά τους εγκλήματα αφορούν κατάσαρκα την προσωπική μας ζωή, κάνουν βασανιστική την καθημερινότητά μας, ανάπηρο τον ψυχισμό μας.
Γιατί άραγε τόση μεγαθυμία, τέτοια μαζοχιστική εγκαρτέρηση, τόση επιείκεια του ελλαδίτη ψηφοφόρου απέναντι σε ειδεχθή εγκλήματα; ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία υπερχρέωσαν το κράτος σε σημείο που να ζούμε μόνιμα με την απειλή στάσης πληρωμών. Κατασπατάλησαν στη «διαπλοκή» τους με αδίστακτους «νταβατζήδες» τη μεγαλύτερη χρηματική ενίσχυση που δέχθηκε στην ιστορία του το ελλαδικό κράτος. Διέλυσαν τη λειτουργία του κράτους, τη στοιχειώδη άρθρωση και δομή του, για να το υποτάξουν στη δική του το κάθε κόμμα άθλια καμαρίλα.
Το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε και η Νέα Δημοκρατία διατήρησε και εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελέστατα την κατάργηση κάθε ιεράρχησης των λειτουργών του κράτους. Οι λειτουργοί προάγονται με βάση μόνο τα χρόνια υπηρεσίας. Δεν υπάρχει διάκριση του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον φυγόπονο, δεν αμείβεται η πρωτοβουλία, η φαντασία, η δημιουργικότητα, δεν ελέγχεται ούτε κολάζεται η αναίδεια, η τυραννική για τους πολίτες σκαιότητα.
Δεν υπάρχει φορολογούμενος Ελληνας που να μην έχει «λαδώσει» εφοριακό, αλλά δεν υπάρχει και εφοριακός που να μπήκε στη φυλακή επειδή «λαδώθηκε». Βοά ολόκληρη η χώρα για την καταλήστευση του πολίτη στα γραφεία Πολεοδομίας των Νομαρχιών, αλλά ποτέ υπάλληλος Πολεοδομίας δεν οδηγήθηκε σε παραδειγματικό κολασμό. Τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με τη Νέα Δημοκρατία, όλα επιτρέπονται: ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός είναι οι κώδικες συμπεριφοράς που τους επιβάλλει καθολικά το παράδειγμα των διαχειριστών της εξουσίας.
Το ειδεχθέστερο κοινωνικό έγκλημα τόσο των «κομμάτων εξουσίας» όσο και των μειοψηφικών παραφυάδων τους είναι ότι εκμαυλίζουν ασύστολα τη νεολαία, ασελγούν κατ’ εξακολούθησιν στον ψυχισμό της για να τη μαντρώσουν εγκαίρως στα ποιμνιοστάσιά τους. Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, αλλά και κάθε γραπτής δοκιμασίας, όπως και η βαθμολογική συγκριτική αξιολόγηση, είναι α-νόητες τυπικότητες, τα παιδιά εθίζονται να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους.
Στην εντελώς αχρηστευμένη βαθμίδα του λυκείου (κωμική προσομοίωση θεσμού εγκύκλιας σπουδής) οι μαθητές προάγονται αν ο μέσος όρος της βαθμολογίας τους στα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα (περίπου έντεκα) είναι 9½. Αυτό σημαίνει ότι με τους συνήθως ενισχυμένους βαθμούς στα θρησκευτικά και στα αγγλικά, περνάνε στην επόμενη τάξη, έστω κι αν στη γλώσσα, στα μαθηματικά, στη φυσική είναι κυριολεκτικά και ανατριχιαστικά αστοιχείωτοι.
Μέσα από τη λοταρία των «πανελλήνιων» ή «πανελλαδικών» εξετάσεων κάποιοι κερδίζουν μια θέση στα πανεπιστήμια. Και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Κοινωνικό έγκλημα αποτροπιαστικό, που και μόνο αυτό θα έπρεπε να έχει αφανίσει από την πολιτική σκηνή ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και τους παλαιοημερολογίτες του Περισσού και τους καριερίστες της Κουμουνδούρου, είναι η ντροπιαστική απαξίωση και διάλυση των πανεπιστημίων.
Οι σπουδές παγιδευμένες στο αναχρονιστικό δίπολο «παραδόσεις - εξετάσεις» και οι εξετάσεις ταυτισμένες με αυτονόητο όργιο αντιγραφής εκβάλλουν σε ένα πτυχίο άχρηστο, τυπικό «προσόν» δίχως περιεχόμενο. Το κάποτε σύνθημα «Μαζικές αντιγραφές, Απειρες μεταφορές, Αιώνιοι φοιτητές» (σύνθημα που συγκεκριμενοποιούσε το «Οχι στην εντατικοποίηση των σπουδών») τα κόμματα όλα, το κατέστησαν φοιτητικό «κεκτημένο». Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός των πτυχιούχων που διεκδικούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.
Και πώς να περιγράψει κανείς τα κοινωνικά εγκλήματα των σημερινών κομμάτων στον συνδικαλισμό, στην εθνική άμυνα, στη διπλωματία, στον αγροτικό τομέα, στην ανάπτυξη, στη λειτουργία της αγοράς, στα δημόσια έργα, στις συγκοινωνίες, στη δημόσια τάξη. Ενδεικτικά να θυμηθεί ο αναγνώστης ότι εργατικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι γκανγκστερικές μαφίες των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, πρότυπο εκβιαστών του κοινωνικού σώματος. Να θυμηθεί την υπαλληλοποίηση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, τη χυδαία καταλήστευση των κονδυλίων για τον εξοπλισμό τους. Την ντροπή που νιώθει ο Ελληνες για τον ραγιαδισμό της εξωτερικής μας πολιτικής. Την απόγνωση των μικροπαραγωγών από μια αγροτική πολιτική που επιδοτεί μεραρχίες τεθωρακισμένης βίας των τρακτέρ. Τη διαλυμένη αστυνομία, τα εκφαυλισμένα τελωνεία, το τριτοκοσμικού επιπέδου συγκοινωνιακό - κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Σε αυτό το τέλειο αδιέξοδο, όπου μας έχουν οδηγήσει τα κόμματα, δεν έχει πια σημασία ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενώ, τα λευκά ψηφοδέλτια σε ποσοστό 60 ή 70 ή 80% θα μπορούσαν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, να εξοστρακίσουν την εγκληματική ιδιοτέλεια.