Του Γιάννη Ξανθούλη
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το
κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό
φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν.
Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν
άλλες υποχρεώσεις.
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.
Μια απάντηση στον Ξανθούλη...
Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου
Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλάσσει στον εαυτό της τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον Σκλιά.
Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νεραντζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλεύω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να
διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».
Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.
Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το κουράγιο και τη τρέλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής.
Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμοποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου. Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάρηδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.
Μια πατρίδα με ανθρώπους σαν τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτι. Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.
Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε
μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.
Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς Φαρσάλων, τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω.
Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα....
Κώστας Δροσάτος - Αντίθετα με την Τσακιροπούλου, εμένα μου άρεσε το κείμενο του Ξανθούλη, γιατί μέσα από την υπερβολή του κατάφερε να πει, έστω και προκαλώντας, ότι η αγάπη και οι αξίες δεν χρειάζονται τη χλιδή για να λάμψουν.
Φυσικά και δεν εκφράζει πρόταση. Άλλος ήταν ο σκοπός του κειμένου του. Τώρα, πώς η κυρία Τσακιροπούλου καταφέρνει να δουλεύει 10 ώρες την ημέρα (+2 ώρες τα πήγαιν' έλα) και να έχει χρόνο να πηγαίνει στο Ηρώδειο να διαβάσει Σοφοκλή και να σχολιάζει τον Αριστοφάνη με το μανάβη της γειτονιάς της -υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής είναι άλλο ζήτημα.
Λίνα Βαρδούλη - Νομιζω οτι η κυρια Τσακιροπουλου δεν μιλαει κυριολεκτικα για τον εαυτο της οπως και ο κος Ξανθουλης φανταζομαι. Νομιζω οτι μιλαει ομως για ολους αυτους τους ανθρωπους που καταφεραν να κανουν κατι στη ζωη τους με τον κοπο τους και τη δουλεια τους , να σπουδασουν τα παιδια τους χρηματοδοτωντας και την ερευνα μερικες φορες αφου διδακτορικο στην Ελλαδα συχνα σημαινε οτι ο γονιος πληρωνε το μισθο του ερευνητη. Αυτοί οι άνθρωποι χωρις ποτε να κλεψουν, να ζητησουν ρουσφετια η να ενοχλησουν βλεπουν τωρα να τους κοβεται η συνταξη και τα παιδια τους στα 40 τους μετα απο πολλα χρονια σπουδων και δουλειας να μην ξερουν αν τον αλλο μηνα θα εχουν να πληρωσουν το ενοικιο τους. Άλλωστε, καποιοι ανθρωποι δεν καταφεραν πριν βγουν στη συνταξη να εχουν 3-4 σπιτια, 5-6 καταστηματα και περιμενουν να ζησουν απο τη συνταξη τους η τον μισθο τους!
Ουτε ολοι επαιρναν δανεια για να εχουν την τελευταια λεξη της μοδας σε κινητο η υπολογιστη η αυτοκινητο.
Και ναι...εχουμε ακομα χρονο να διαβασουμε (ισως οχι τοσο συχνα οσο παλιοτερα) να ονειρευτουμε και να θρεψουμε που και που το πνευμα μας εκτος απο τη ματαιοδοξια μας.
Αυτοι οι ανθρωποι λοιπον ξερουν πολυ καλυτερα οτι ειναι αλλες οι αξιες που εχουν σημασια και οχι το χρημα. Δεν διαμαρτυρομαστε γιατι μας αφαιρουν το δικαιωμα στα λουσα, διαμαρτυρομαστε γιατι μας αφαιρουν το δικαιωμα στην αξιοπρεπεια!
Κώστας Δροσάτος - Επί της ουσίας συμφωνώ απολύτως. Δυστυχώς ομως η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο θέμα κακής διαχείρισης των κυβερνώντων (που κατά κύριο λόγο φέρουν τη διαχειριστική ευθύνη). Είναι αποτέλεσμα της ηθικής έκπτωσης της κοινωνίας. Αυτό ξεκινάει από το σπίτι όπου τα παιδάκια γαλουχούνται παραδειγματιζόμενα από τους γονείς τους σε έναν ακατάσχετο σεξισμό που καλλιέργησε την έλλειψη σεβασμού προς το άλλο φύλο και τον άνθρωπο γενικότερα, σε μια ατέρμονη αναζήτηση οικονομικής αυτοϊκανοποίησης που περιόρισε τους δεοντολογικούς φραγμούς και σε μια ραγδαία αυξανόμενη απαξίωση της σημασίας της μόρφωσης και της παιδείας που απέκλεισε τη δυνατότητα ανάπτυξης.
Μπορεί να κρατάμε ψηλά τα πρότυπα των γονιών μας -ίσως και ως ένα από τα έσχατα σωσίβια προσωπικής αυτοδιάσωσης μας μέσα σε έναν ωκεανό καθολικής έκπτωσης των αξιών. Ωστόσο είναι η γενιά των γονιών μας που άρχισε και η δική μας που αποτελείωσε την αποδόμηση της κοινωνίας και των αρχών που θα έπρεπε να τη διέπουν. Κι αν οι ίδιοι δεν συμμετείχαμε στις "λαμογιές", φέρουμε σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης επειδή τις είδαμε να συμβαίνουν και δεν τις καταγγείλαμε. Και μπορεί οι δικαιολογίες για τη συγκεκριμένη στάση μας να ήταν πολλές (ασθενής και διεφθαρμένος μηχανισμός αντιμετώπισης, αδυναμία πρόσβασης στα μέσα, καθημερινά προσωπικά προβλήματα, επίκληση ματαιότητας κ.α.), η ουσία της στάσης μας -κατ' εμένα- συμπυκνώνεται στο φόβο μας ότι ο καταγγελόμενος θα φροντίσει να μας εκδικηθεί και άρα να προσβάλλει την προσωπική μας κατά κύριο λόγο υλική ισορροπία μας. Εμείς και οι γονείς μας λοιπόν δημιουργήσαμε με αυτό τον τρόπο τη σύγχρονη Ελλάδα. Μια κοινωνία ισορροπίας μεταξύ διαφθοράς και φοβικών συνδρόμων της οποίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε μέρος.
Οι Έλληνες πλέον βγήκαν στους δρόμους και κόντεψαν να μπουν στη Βουλή (μια κίνηση που σημειολογικά και ίσως και ουσιαστικά δηλώνει εκ του λαού δήλωση πρόθεσης για ανατροπή του πολιτεύματος). Αν γίνει κάτι τέτοιο υπάρχει άμεσα διαφαινόμενη εναλλακτική πρόταση; Εγώ δεν τη βλέπω κι αν θέλεις τη γνώμη μου αυτό είναι το πιο επικίνδυνο γιατί οδηγεί σε άναρχες και διεσπαρμένες δομές.
Πότε έγινε αυτό; Όταν η Παιδεία βάλτωσε (φτάσαμε να ζητάμε είσοδο στα πανεπιστήμια χωρίς προβιβάσιμο βαθμό); Όταν τα νοσοκομεία υποβάθμισαν και άλλο τις υπηρεσίες τους; Όταν μάθαμε ότι τα δημόσια έργα στην Ελλάδα κοστίζουν ως και 10 φορές περισσότερο απ' όσο στον υπόλοιπο κόσμο (βλ. Ολυμπιακούς αγώνες, γέφυρα Ρίου κ.α). Όταν τα δάση και οι πόλεις μας γέμισαν αυθαίρετες κατασκευές που καταστρέφουν το περιβάλλον; Δεν θα έπρεπε να προσβάλλουν όλα αυτά την αξιοπρέπεια και τις αρχές μας;
Όχι...βγήκαμε στους δρόμους όταν τα μέτρα άγγιξαν ευθέως την προσωπική υλική ισορροπία μας. Τώρα προκλήθηκε το αίσθημα της αδικίας; Όχι...όλα αυτά τα χρόνια το βιώναμε και είχαμε αναπτύξει σχέση αμοιβαίας συνύπαρξης με το άδικο. Κάποιοι από εμάς μάλιστα ίσως προσπάθησαν ή κατάφεραν και να συνδιαλλαγούν μαζί του σε λιγότερο ή περισσότερο επιλήψιμο βαθμό.
Μπορεί να ακούγομαι σκληρός αλλά πιστεύω βαθιά ότι ο μέσος Έλληνας που τώρα διαμαρτύρεται έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά που συμβαίνουν και για τα χειρότερα που έρχονται. Για τους πολιτικούς και τις πολιτικές που τον οδήγησαν εδώ και για τις πρακτικές που θεωρούνται πλέον δεδομένες στην ελληνική κοινωνία.
Λίνα Βαρδούλη - Θα συμφωνησω αρχικα μαζι σου. Προσωπικά, η απεριοριστη θλιψη και οργη που νιωθω και τωρα και οποτε συνεβαιναν μεγαλα γεγονοτα σε αυτη τη χωρα (βια, φωτιες, 15χρονοι νεκροι, δαρμενοι συνταξιουχοι, δαρμενοι μεταναστες) κατευθυνεται πρωτα στον εαυτο μου και μετα στους αλλους.
Ξαναδιαβασε ομως σε παρακαλω προσεκτικα, την τελευταια παραγραφο του κειμενου σου που περιγραφεις ολα αυτα τα οποια θε επρεπε να καταγγειλουμε (στο πανεπιστημιο με 4, τα εργα 10 φορες ακριβοτερα, τα νοσοκομεια υποβαθμισμενα, τα "νομιμα" αυθαιρετα, θελεις να προσθεσω κι αλλα; συνταξη στα 35 εκτός και αν δουλευες στη ΔΕΗ 15 χρονια; η στο στρατο; ή σε πολλες αλλες υπηρεσιες...) ολα αυτα λοιπον ηταν ΝΟΜΙΜΑ. Ηταν νομοι του κρατους αρα μαλλον δεν μπορουσαμε να καταγγειλουμε και πολλα. Και φυσικα σε μια χωρα που χαρακτηριστικο της ειναι η ελλειψη ουσιαστικης παιδειας, δεν θα περιμενες απο τον μεσο Ελληνα που νομιμοποιειται να κανει το παραλογο να πει "Α! οχι αυτο δεν ειναι σωστο για το συνολο, αρα θα αντιδρασω. Ακομα και τωρα, που ολοι λιγο ως πολυ εχουμε καταλαβει τι γινεται, ακομα και τωρα νοιωθουμε ανημποροι να αντιδρασουμε. Γιατι μαθαμε απο μικροι οτι ειναι ματαιο.
Ειναι αληθεια οτι τα ελληνοπουλα χρονια τωρα καθως μεγαλωνουν και ανακαλυπτουν τον κοσμο και εχουν αποριες γι αυτον και θετουν ερωτησεις στους γονεις τους η απαντηση στο Γιατι μαμα? ειναι "ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!"
(Παρεπιπτοντως και σε παρενθεση), ακουγεται οτι η κυβερνηση μας, που προσπαθει θεωρητικως και με παθος να μας βγαλει απο την κριση και να χαραξουμε μια πορεια προς μια καλυτερη Ελλαδα, αυτη λοιπον η κυβερνηση σκεφτεται λεει εκ νεου να καταργησει τη βαση του δεκα για την εισοδο στα ανωτατα ιδρυματα!!!!!!!!!!!! Τυχαιο; Δεν νομιζω. Ας δωσουμε και κατι στο λαο να κατευνασουμε μερικες ακομα συνειδησεις. Γιατι ειναι γνωστο, χρονια τωρα, οι Ελληνες γονεις θελουν μονο το χαρτι απο τα παιδια τους. Δεν τους ενδιαφερει ουδολως πως απεκτηθη! "Δωσε μπαμπα λεφτα να μου κανουν την πτυχιακη γιατι δεν προλαβαινω, εχω τουλαχιστον 50000 φιλους στο facebook σε ποιον να πρωτο απαντησω!!!!"
Διαπιστώνοντας εδω και χρονια λοιπον ολα αυτα δεν εχω παρα να συμφωνησω μαζι σου οτι ο μεσος Ελληνας εχει τεραστιο μεριδιο ευθυνης για ολα αυτα. Απλα δεν εχω αποφασισει αν συμφωνω με το οτι εχει το μεγαλυτερο μεριδιο. Προφανως λειτουργουν οι μηχανισμοι αυτοαμυνας ...
Πιθανόν να θελω να πιστευω οτι η μεριδα των ανθρωπων που δεν ευθυνονται τοσο για το που βρισκομαστε αυτη τη στιγμη αποτελει ακομα μια κρισιμη μαζα η οποια αν καταφερει και συσπειρωθει και ενώσει τις δυναμεις και τις φωνες της θα κανει τη διαφορα. Καταλαβαινεις, ακομα
ζω σε αυτη τη χωρα και πρεπει να κρατηθω απο καπου.
ΑΝ ΚΑΙ δυστυχώς φοβαμαι οτι σε αυτο που συμφωνω περισσοτερο απο ολα ειναι οτι δεν βλεπω διεξοδο. Χρονια τωρα δεν βλεπω διεξοδο!
Κώστας Δροσάτος - Μα και η νυν καταγγελθείσα μείωση των συντάξεων, η περικοπή των δώρων και επιδομάτων νόμιμες διαδικασίες είναι, έστω και αν συνοδεύονται από την επιχειρηματολογία περί ανυπαρξίας αντίστοιχων παροχών σε χώρες εκτός Ελλάδας. Φυσικά ούτε λόγος για άλλες παροχές που ισχύουν εκτός Ελλάδας π.χ. 50-100% υψηλότεροι μισθοί σε χώρες με αντίστοιχο κόστος διαβίωσης, υγεία που δεν σπρώχνει το γιατρό στη διαφθορά και τον ασθενή στην έκπτωση της αξιοπρέπειάς του, πανεπιστήμια και σχολεία που λειτουργούν με κανόνες συμβατούς με την κοινή λογική κλπ.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος θιγόμενος (άθλιος και χωρίς να τον υπερασπίζομαι) είναι ο πυρήνας των συνδικαλιστών, οι οποίοι πλέον χάνουν το λόγο ύπαρξής τους. Σημαντικό μέρος της διαμάχης αποτελεί έναν εμφύλιο εσωκομματικού χαρακτήρα με το πρόσχημα των δραματικών αλλαγών στη ζωή του μέσου ανθρώπου και πραγματικό διακύβευμα για τους αντιμαχόμενους τον επαναπροσδιορισμό του κέντρου βάρους εξουσίας. Φυσικά, μέσα στην αναστάτωση, έχουν εμφανιστεί πάλι οι γνωστές ή και άγνωστες "ύαινες" που προσπορίζονται επικοινωνιακά ή παραεξουσιαστικά οφέλη.
Αλίμονο στους συνταξιούχους που έπαιρναν €600 και παρουσιάζονται ως μέρος του προβλήματος με μόνη λύση τη μείωση της σύνταξής τους και στους νέους που θα βάζουν μέσο για να προσληφθούν ως διανομείς στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς.
Έρχονται δύσκολες εποχές και αν η κεντρική διοίκηση δεν βρει πόρους από τη φοροδιαφυγή και συνεχίσει να πιέζει τον οικογενειακό προϋπολογισμό για να βάλει δημοσιονομική τάξη, φοβάμαι ότι θα δούμε σκηνές που δεν θα πιστεύουμε ότι είναι αληθινές...
