Οι της Ελληνικής παιδείας μετέχοντες (ή περί μετανάστευσης, Μέρος 1ο - Ιορδάνης Καραγιαννίδης- Λός Άντζελες)

Αν και ανέκαθεν θεωρούσα το μεταναστευτικό ως ένα από τα φλέγοντα ζητήματα της Ελληνικής πολιτείας, το κυρίως έναυσμα για την συγγραφή αυτού του άρθρου μού δόθηκε μετά τις πρόσφατες δηλώσεις διαφόρων υπουργών αλλά και του ιδίου του πρωθυπουργού, κατά την διάρκεια του 3ου Παγκόσμιου φόρουμ για την μετανάστευση (αλλά και νωρίτερα, ακομα και από την προηγούμενη κυβέρνηση), περί χορηγήσεως, πρώτον, δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες και δεύτερον, της ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στήν Ελλάδα. Αρχίζοντας, θα ήθελα, σε μία προσπάθεια ίσως να προϊδεάσω για την ανεπάρκειά μου να καλύψω δεόντος το θέμα, να τονίσω ότι οι απόψεις που παραθέτω είναι προϊόν ενός συνδυασμού προσωπικών βιωμάτων σε μία χώρα (ΗΠΑ) με μεγάλη πολιτιστική ετερογένεια, στοιχειώδους ενασχόλησης με την αρθρογραφία στον Ελληνικό και διεθνή τύπο, και τέλος της όποιας φιλοσοφικής τάσης που συνειδητά αλλά και ασυναίσθητα απέκτησα απο την τριβή μου με την Ελληνική αλλά παγκόσμια γραμματεία. Επιπροσθέτως οι γνώμες που μπορεί να παρατεθούν ως απόρροια της προσέγγισης μου δεν αποτελούν επιστημονική ανάλυση αλλά πιθανώς τις σκέψεις/απορίες ενός απλού πολίτη. Τρία είναι λοιπόν κατά την ταπεινή μου άποψη τα θεμελιώδη ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν (και εδώ οι πολιτικά ορθές απόψεις ή ταμπού δεν έχουν καμία θέση) πρίν κάν λάβω θέση για το τι πιστεύω για της επιπτώσεις της μετανάστευσης και την σοβαρότητα των μελλοντικών μέτρων που ανέφερα προηγουμένως. Πρώτον, κατά πόσο γίνεται να ενσωματωθούν οι μετανάστες, ειδικά με τους σημερινούς ρυθμούς προσέλευσής τους, στην Ελληνική οικονομική πραγματικότητα; Σύμφωνα με τις πιό «αισιόδοξες» εκτιμήσεις ο αριθμός των μεταναστών στην χώρα μας ανέρχεται στο 1,5 εκατομμύριο (περίπου 12.5% του συνόλου). Σύμφωνα δε με τα πιό απαισιόδοξα σενάρια μπορει ο αριθμός αυτός να αγγίζει και τα 2,3 εκατομμύρια (περίπου 20% του συνόλου), τοποθετώντας έτσι τη χώρα μας στις κορυφαίες (αν όχι με διαφορά στην κορυφαία) θέσεις στην Ευρώπη ποσοστιαία. Εδώ, και σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση, δεν υπάρχει καμία εμπεριστατωμένη έρευνα απο την Ελληνική πολιτεία για το ποιό είναι επιτέλους αυτό το όριο αριθμού μεταναστών το οποίο μπορεί να σηκώσει η χώρα οικονομικά. Εκτός και εάν υπάρχει και τα οποιαδήποτε αποτελέσματα δεν συνάδουν με τους κανόνες πολιτικής ορθότητας (οπότε είτε αποκρύπτονται, ή δημοσιοποιούνται μεταξύ συνδαιτημόνων). Και όλα αύτα όταν το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αριθμοί αυτοί έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Ακόμα και ελλείψει επιστημονικού επιπέδου κοινωνικοοικονομικών αναλύσεων επί του συγκεκριμένου θέματος, είναι εξόφθαλμο το συμπέρασμα ότι αυτά τα ποσοστά είναι τεράστια ειδικά εάν τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα της Ολλανδίας (περίπου 10% του συνόλου) η οποία είναι παραδοσιακά χώρα υποδοχής μεταναστών (έχοντας φτάσει σε αυτά τα νούμερα σε σαφώς μεγαλύτερο βάθος χρόνου απο ότι η Ελλάδα) και φημίζεται για την επιτυχία ενσωμάτωσής τους (σε αυτό το ανέκδοτο θα επανέλθω)..........