Με αφορμή το άρθρο του Λυγερού από την Καθημερινή επισημαίνεται η αφύπνιση ενός παλαιού "γνώριμου" της Ευρώπης, της φοβίας απέναντι στην επερχόμενη μαζική εισροή ξένων εντός της επικράτειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και με ιδιαίτερα σημαντικές και επώδυνες παραμέτρους. Το ότι η απότομη είσοδος εργατικού, κατά κύριο λόγο, δυναμικού στην αγορά εργασίας της ΕΕ αυξάνει τον ανταγωνισμό και μειώνει την αποζημίωση της εργασίας είναι αυτονόητο. Το ότι η φθηνή εργασία μειώνει επίσης την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος-με εξαίρεση ίσως τα προϊόντα των καθαρά χειρωνακτικών εργασιών- είναι επίσης μία από τις συνέπειες αυτής της κατάστασης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι η δημιουργία ετερογενών ομάδων χωρίς συνάφεια μέσα σε μία κοινωνία με την ταυτόχρονη εκδήλωση φαινομένων ρατσισμού. Στη δίνη αυτής της επικίνδυνης κατάστασης συμπαρασύρονται και οι πλέον αξιόλογες μονάδες των μεταναστών οι οποίες έχουν υψηλό νοητικό και εκπαιδευτικό δυναμικό και διακρίνονται εντός της "νέας" τους κοινωνίας, η οποία τους "υποδέχεται" με σκεπτικισμό στην καλύτερη περίπτωση ή με διαδηλώσεις και επεισόδια στη χειρότερη.
Ανάλογα με το βαθμό έντασης της διάθεσης για αρνητική υποδοχή καταγράφονται αντίστοιχα εκλογικά ποσοστά που ταλαντεύονται μεταξύ πολιτικών δυνάμεων με λιγότερο ή περισσότερο ξενοφοβική φρασεολογία.
Αυτό το οποίο χρειάζεται να αντιληφθεί ο κεντρικός πυρήνας διοίκησης της ΕΕ είναι ότι η άνοδος αυτών των πολιτικών παρατάξεων δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με εξορκισμούς και απαγορεύσεις. Αν η Αυστρία πριν μερικά χρόνια, που εξέλεξε τον Χάιντερ, ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί ως μοναδική εστία επικράτησης τέτοιων πολιτικών ιδεολογιών, η ανάπτυξη πολλών αντίστοιχων πυρήνων σε διάσπαρτα σημεία της ΕΕ δεν είναι καθόλου έυκολο ανακοπεί.
Η όρθωση "τειχών" στα σύνορα δεν είναι πανάκεια αλλά η ΕΕ οφείλει στο όνομα του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών της να αποδείξει ότι μπορεί να φυλάξει τα σύνορά της. Το σημαντικότερο το οποίο όμως οφείλει να πράξει είναι να μην απεμπολήσει τον ανθρωποκεντρικό πυρήνα της κουλτούρας της Ευρώπης. Οι άνθρωποι που περνούν τα σύνορα, σε πολλές περιπτώσεις έχοντας πληρώσει δουλεμπόρους και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, είναι άνθρωποι που αναζητούν καλύτερη τύχη και δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Πολλοί από αυτούς μπορούν πραγματικά να προσφέρουν στην κοινωνία στην οποία εντάσσονται. Δυστυχώς, ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να απορροφηθούν γιατί δεν χρειάζονται. Χρειάζεται άμεση υιοθέτηση πολιτικών που θα αποτρέψουν την απεγνωσμένη αναζήτηση ευκαιριών από τους λαούς αυτόυς μέσα στην ΕΕ και ταυτόχρονα πολιτικές υποδοχής και ήπιας ενσωμάτωσης της μερίδας των ανθρώπων που χρειάζονται με βάση τις υπάρχουσες ανάγκες στις ήδη οργανωμένες κοινωνίες. Σημαντικό ρόλο σε αυτό μπορεί να έχει η άσκηση οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής που θα οδηγήσει σε συνεργασίες και δημιουργίες ευκαιριών στις χώρες από τις οποίες προέρχονται αυτοί οι άνθρωποι.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό. Είναι ζήτημα ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής. Τα ακραία επεισόδια που σημειώθηκαν πριν μερικούς μήνες στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού στη Γαλλία δεν αργούν να εμφανιστούν σε περισσότερες από μία χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτες καταστάσεις, οι οποίες σε μια κοινωνία με εγγενή προβλήματα είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες συνθήκες με φαινόμενα που πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε.
Τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές είναι ένδειξη των ανησυχιών της κοινωνίας. Οι πολιτικοί έχουν ευθύνη αντί να συντηρούν τα προβλήματα που δίνουν λόγο ύπαρξης στις εκάστοτε πολιτικές ιδεολογίες, να δίνουν λύσεις που δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας και ευημερίας στους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου