Ενδιαφέρον το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη. Αυτό, ωστόσο, το οποίο φαίνεται να παρακάμπτει στη συλλογιστική του είναι ότι όλα αυτά τα δεινά τα οποία αντιμετώπισε η Ελλάδα στον προηγούμενο αιώνα και τα οποία, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά που βιώνει σήμερα είναι πιστά όμοιες καταστάσεις με αυτές που συνέβαιναν πριν τα δεινά στα οποία αναφέρεται (πόλεμοι, εμφύλιοι κλπ) και εν πολλοίς οδήγησαν σε αυτά.
Ανάγνωση της ιστορίας της Ελλάδας μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οποία εισήγαγε στην Ελλάδα 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους που έπρεπε να δουλέψουν και να σταθούν στα πόδια τους και ως το 1935, δείχνει υπερβολικά όμοιες καταστάσεις στην οικονομική και την πολιτική κατάσταση τόσο της χώρας όσο και ολόκληρου του πλανήτη. Ένα πρώτο κύμα ανάπτυξης της Ελλάδας ήρθε μετά τον εμφύλιο στη δεκαετία του 50 κι ενώ μεσολάβησαν η δικτατορία του Μεταξά, ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και ο καταστροφικός εμφύλιος.
Σήμερα η ελληνική κοινωνία υφίσταται ένα νέο shock που αυξάνει ραγδαία τον αριθμό των ανέργων και επιβραδύνει σημαντικά την ανάπτυξη της χώρας.Η διαφορά σε σχέση με τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 έγκειται στη σύγχρονη ύπαρξη τεχνολογιών που μπορούν να συμβάλλουν στην επιτάχυνση των προσαρμοστικών διαδικασιών οι οποίες αφορούν είτε σε απλά θέματα π.χ. τη μετακίνηση πολιτών σε άλλες περιοχές της χώρας ή άλλες χώρες με περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες είτε στην αλλαγή του μοντέλου εργασίας σε μια επιχείρηση.
Κάθε νέα διαδικασία συνοδεύεται πάντα από αντικατάσταση της αντίστοιχης παλιάς και απόρριψη των μη προσαρμοσμένων στα νέα δεδομένα δομών αλλά και ανθρώπων. Αυτό ισοδυναμεί με αδράνεια/απενεργοποίηση/ανεργία ανθρώπων, που με τη σειρά της πυροδοτεί κοινωνική ένταση, η οποία σε περίπτωση απώλειας ουσιαστικών παρεμβατικών δράσεων μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλγκτες κοινωνικές εκρήξεις και απώλεια του ελέγχου από την κεντρική διοίκηση, το οποίο στην ακραία του μορφή μπορεί να αποκτήσει τη μορφή εμφυλίου.
Έχει η ελληνική κοινωνία αναπτύξει ένστικτα και μηχανισμούς προσαρμογής σε μεταβαλλόμενες συνθήκες; Οι εικόνες αγροτών στους δρόμους οι οποίοι απαιτούν τη μη μεταβολή του καλλιεργητικού μοντελου της Ελλάδας δεν συνηγορεί υπέρ αυτής της άποψης.
Έχει επενδύσει στις νέες τεχνολογίες που θα επιταχύνουν τις προσαρμοστικές διαδικασίες για την παρούσα κατάσταση; Ο ανεκμετάλλευτος εν δυνάμει πλούτος της Ελλάδας (αειφορική ενέργεια από ήπιες μορφές ενέργειας που βρίθουν το φυσικό τοπίο της χώρας), δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά γι' αυτό.
Δείχνει δεκτική σε εισαγωγή νέων πρακτικών στον τρόπο διοίκησης της κοινωνίας; Η καθολική αντίδραση των πρυτανικών συμβουλίων στην είσοδο προσωπικοτήτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό στο κεντρικό όργανο διοίκησης των πανεπιστημίων, όπως αυτή διατυπώθηκε στις πρόσφατα προτεινόμενες αλλαγές στον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων, εξασθενίζει την πιθανότητα αυτό να συμβαίνε.
Φοβάμαι ότι η αισιοδοξία που προσπαθεί να εκπέμψει ο Ξυδάκης στο άρθρο του ταιριάζει μόνο με το πνεύμα των ημερών και όχι με τα πραγματικά δεδομένα της Ελλάδας. Όλο και περισσότερο πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι για άλλη μια φορά θα ακολουθηθεί ο σκληρός και δύσκολος δρόμος για την "επανεκκίνηση της κοινωνίας" με απρόβλεπτες συνέπειες για ό,τι πρόκειται να συμβεί στη διαδικασία αυτή επανεκκίνησης.
Κάθε νέα διαδικασία συνοδεύεται πάντα από αντικατάσταση της αντίστοιχης παλιάς και απόρριψη των μη προσαρμοσμένων στα νέα δεδομένα δομών, αλλά και ανθρώπων. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα. Ο ελληνισμός, και σε τελική ανάλυση ο Έλληνας με την ιστορία του με ό,τι αυτό συνεπάγεται πότε επιτέλους θα σταματήσει να περιορίζεται σε καταγραφές και αναλύσεις; και πότε επιτέλους θα δημιουργήσει τον πυρήνα για τις καινουργιες πρακτικές επίλυσης του προβλήματος που δεν θα ισοδυναμεί με αδράνεια, απενεργοποίηση και "ανενέργεια" συνείδησεων και ενταφιασμού του ελληνικού φιλότιμου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντώνης Βαλσαμάκης
O τίτλος του άρθρου του Ξυδάκη ήταν πραγματικά πολύ επιτυχημένος. Με κινητοποίησε πραγματικά γιατί αυτό είναι που ζητούσα τόσον καιρό, αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει... Η επανεκκίνηση της κοινωνίας, της κοινωνίας των Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα του απανταχού Ελληνισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντάς το όμως, διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια ρομαντική προσέγγιση του προβλήματος αλλά δεν είδα καμία πρόταση, καμία λύση, καμία διέξοδο. Tόσα χρόνια δε βαρεθήκαμε με το ρομαντισμό, τις φανφάρες και την επανάπαυση στις δάφνες μας;
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε βέβαια, ότι όλο και περισσότερες αράδες αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Αλλά... που είναι η κινητοποίηση, οι πράξεις, τα βήματα, η συγκρότηση των Ελλήνων σε ένα σώμα, η ΔΡΑΣΗ;
Σε αυτή τη φάση και όσο κι αν ακούγεται κενό, δεν με ενδιαφέρει η ιστορία, ο πολιτισμός, τα κεκτημένα, τα δικαιώματα, οι τεχνολογίες... Με ενδιαφέρει πως θα περισώσουμε ό,τι απέμεινε και αυτό θέλει δράση, ψυχή και θέληση! Δε χρειαζόμαστε πολλούς αν έχουμε όλα αυτά. Με πόσους άρχισε η Φιλική Εταιρία;
Έλλη Μελέμη