Οι της Ελληνικής παιδείας μετέχοντες (ή περί μετανάστευσης, Μέρος 2ο - Ιορδάνης Καραγιαννίδης- Λός Άντζελες)

Kατά πόσο προτίθενται οι μετανάστες να ενσωματωθούν (και εδώ τίθεται θέμα ρεαλιστικής πολιτιστικής ενσωμάτωσης) στην Ελληνική κοινωνία;

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιές είναι οι πραγματικές δυνατότητες ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία. Άποψη μου, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο μέρος, είναι πως μία σημαντική παράμετρος είναι καθαρά αριθμητική και αφορά στο μέγεθος του υπό ενσωμάτωση πληθυσμού. Φανερό είναι, τουλάχιστον σε εμένα, ότι μεγάλες (ποσοστιαία) μεταναστευτικές μάζες είναι δύσκολο εώς αδύνατο να ενσωματωθούν ικανοποιητικά. Λογικό είναι, και ιδιαίτερα όταν οι μάζες αυτές αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό και απο σχετικά ομοιογενείς υποπληθυσμούς, να υπάρξει εκτεταμένη συσπείρωση των ανθρώπων αυτών γύρω από εθνοτικές ή, δευτερευόντως, πολιτισμικές (κυρίως με την θρησκευτική έννοια) κοινότητες, οι οποίες απο άποψη κοινωνικής συναναστροφής είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα κινούνται στην περιφέρια του ελληνικού κοινωνικού γίγνεσθαι. Εδώ, πρόθεσή μου δεν είναι να εξωραΐσω την συμβολή της ελληνικής κοινότητας (η οποία είναι σαφής και αναμφισβήτητη, απλά οι δικαιολογημένοι αλλά και αδικαιολόγητοι φόβοι της οποίας δεν είναι αντικείμενο αυτής της αναλύσεως) σε αυτό το «γκετοποιητικό» φαινόμενο αλλά να «διαμαρτυρηθώ» για την εξωφρενικά ψυχανώμαλη τάση κάποιων φορέων να κηρύτουν με ταλιμπανικό δογματισμό (που θα ζήλευε και o μουλάς Ομάρ) το εντελώς αντίθετο. Δηλαδή, περνώντας με συνοπτικές διαδικασίες από την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» οποιασδήποτε εθνικότητας άνθρωπο διάβηκε τα Ελληνικά σύνορα παρανόμως, διά ξηράς ή θαλάσσης, και αγκυλωμένοι σε παρωχημένα ιδεολογήματα, αυτές οι καλά οργανωμένες και με άπλετη πρόσβαση στη δημοσιότητα ομάδες, να δαιμονοποιούν ξεδιάντροπα τον «ξενόφοβο» και «ρατσιστή» Έλληνα για όλα τα δεινά των πάσης φύσεως εντός συνόρων αλλοδαπών. Αποκορύφωμα δέ του παροξυσμού η «αγιοποίηση» ενόπλων κακοποιών που «πολεμούσαν» το σύστημα με «λεβεντιά», οδηγώντας λεωφορεία γεμάτα ομήρους σε γειτονική χώρα. Προσβολή δέ της λογικής του κάθε νοήμονος ανθρώπου θα έπρεπε να αποτελεί και η χρησιμοποίηση κάποιων πραγματικά συγκινητικών παραδειγμάτων μεταναστών που προοδεύουν στη χώρα μας (και που κάνουν και τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα να νοιώθει περήφανος για την πατρίδα του) ώς μέσον εξαγνισμού όλων των υπολοίπων, θυμίζοντας έτσι κάποιους γραφικούς οι οποίοι θεωρούσαν αποστομωτικό επιχείρημα εναντίον των ατράνταχτων επιστημονικών στοιχείων πώς το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, το ότι ο παππούς τους ο καπνιστής πέθανε στα 105 του χρόνια (φτού να μην τον ματιάξουμε τον άνθρωπο).

Λαμβάνοντας υπ’ όψην νηφάλιες αναλύσεις που πηγάζουν απο την πολυετή τριβή -κυρίως των βόρειο- Ευρωπαϊκών κρατών με το πρόβλημα της ενσωμάτωσης των μεταναστών, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως μείζον εμπόδιο πρός αυτόν τον στόχο την εμφανή έλλειψη διάθεσης εκ’ μέρους των τελευταίων να προσαρμοστούν στους θεσμούς και τις πολιτιστικές ευαισθησίες (κυρίως) των κοινωνιών που τους φιλοξενούν. Θα μπορούσαμε ίσως με ασφάλεια να υποστηρίξουμε ότι και η θεσμικά κατωχυρωμένη αλλά και πολιτιστικά καθιερωμένη ανεκτικότητα χωρών όπως π.χ. η Όλλανδία ή η Γερμανία, ωθεί τούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς σε θρασύτατες διεκδικήσεις αποδοχής από τις κοινωνίες υποδοχής τους (γιατί ουσιαστικά και σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι) θεσμών που όχι μόνο δεν συνάδουν αλλά είναι και αντίθετες με κοινωνικά κεκτημένα των Ευρωπαϊκών λαών. Δεν θα ήταν υπερβολικό εάν υποστηρίζαμε ότι τουλάχιστον όπου οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί είναι μεγάλοι, σε ικανοποιητικό ποσοστό οι μετανάστες όχι μόνο αποφεύγουν την ενσωμάτωση αλλά αντιθέτως επιχειρούν (ή και σε ακραίες περιπτώσεις θράσους, απαιτούν) την προσαρμογή των θεσμών των ημεδαπών στις δικές τους πολιτισμικές ευαισθησίες ή στο -κατά Καστοριάδη- δικό τους κοινωνικό φαντασιακό. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το άρθρο του John Vinocur στους Times της Νέας Υόρκης (στα Ελληνικά μπορείτε να το βρείτε στο σάϊτ του ppol στην διεύθηνση www.ppol.gr/cm/index.php?cata_id=5&catb_id=9&Datain=4828&LID=1) όπου αναφέρεται ότι: «το εργατικό κόμμα (PvdA), που έχει αναλάβει το χαρτοφυλάκιο για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών στην κυβέρνηση συνασπισμού της οποίας ηγούνται οι χριστιανοδημοκράτες, εξέδωσε ένα κείμενο θέσεων στο οποίο καλεί να τερματιστεί το ολλανδικό μοντέλο «ανεκτικότητας». Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κόμμα αποτελεί τη μεγαλύτερης λαϊκής απήχησης αριστερή φωνή της Ολλανδίας. Διαβάζοντας το άρθρο θα δείτε ότι φυσικά και το PvdA δεν αποβάλει όλα τα χαρακτηριστικά taboo της αριστερίστικης ρητορικής, αλλά συγκρινόμενο με τους έν Ελλάδι «φορείς της μόνης και παντοτινής αλήθειας» φαντάζει «Καρατζαφερικό». Άποψή μου είναι ότι σαφώς και το PvdA δεν υπέκλεψε το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ (για να ευθυμήσουμε και λίγο) αλλά τέτοιου είδους συμπεράσματα και θέσεις απορρέουν από την σοβαρή ανάλυση της μακροχρόνιας εμπειρίας λαών που έχουν αντιμετωπίσει τις καταστάσεις που η χώρα μας αντιμετωπίζει την τελευταία 15ετία. Από αυτούς μπορούμε να παραδειγματιστούμε όχι απόλυτα ώς προς τον ακριβή τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασής μας (αφού κάθε χώρα έχει τις δικές της γεωπολιτικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες), αλλά ως πρός τον τρόπο ενσωμάτωσης εμπειρικών δεδομένων στις πολιτικοϊδεολογικές μας πεποιθήσεις ως εργαλείο χάραξης γόνιμης πολιτικής με κύριο άξονα την ευημερία του τόπου. Προς αποφυγήν πιθανών παρεξηγήσεων (κυρίως της σκέψεως που θα ήθελα να επικοινωνήσω), σαφώς και υπάρχουν μετανάστες που επιλέγουν την οδό της ενσωμάτωσης, και επίσης η ενσωμάτωση δεν θα πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα και από την πλήρη απώλεια των πολιτισμικών χαρακτηριστικών του μετανάστη (αυτή η περίπτωση ισούται και με απώλεια ευκαιρίας της κοινωνίας υποδοχής για δημιουργική αλληλεπίδραση). Τα της παιδείας έπονται........