Να συγκριθούν με έναν Κουμάντο - Αλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή, 9 Δεκεμβρίου 2009)

Να συγκριθούν με έναν Κουμάντο

Του Aλεξη Παπαχελα

Μεγαλώσαμε με τον μύθο του καθηγητή με κεφαλαίο Κ που δίδασκε, πέρα από τα μαθήματά του, και γενναιότητα. Οι πιο παλιοί διηγούντο ιστορίες με τον Τσάτσο, που οι φοιτητές του τον κουβάλησαν στην πλάτη έπειτα από μια πατριωτική ομιλία εν μέσω Κατοχής ή τον Σβώλο που μαγνήτιζε το ακροατήριό του. Και βεβαίως μετά είχαμε τον Κουμάντο, τον Καράγιωργα, τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη. Τι κοινό είχαν αυτοί οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι; Πως δεν φοβούνταν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και να κάνουν αντίσταση όταν το κόστος ήταν οδυνηρά μεγάλο γι’ αυτούς. Οι πιο πρόσφατοι ήρωές μας είχαν όμως και ένα ακόμη χαρακτηριστικό: ήταν ταυτόχρονα οι πιο σκληροί και αυστηροί κριτές της εξουσίας όταν παραβίαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα οιουδήποτε, αλλά και οι πιο σκληροί πολέμιοι της αυθαιρεσίας και της βίας η οποία καλύπτεται υπό τον μανδύα της δήθεν αμφισβήτησης.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο πήρε δυστυχώς τον κατήφορο ύστερα από τον μοιραίο νόμο πλαίσιο που είχε συνταχθεί με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά κατέληξε σε ένα άρρωστο σύστημα διαπλοκής μεταξύ καθηγητών - κομμάτων και φοιτητοπατέρων. Ο πρύτανης είχε ανάγκη τα κόμματα για να εκλεγεί, ο φοιτητής τον φοιτητοπατέρα για να περάσει κανένα μάθημα, ο καθηγητής φοβόταν τον φοιτητοπατέρα για να μη φάει ξύλο και ο φαύλος κύκλος της μετριότητος συνεχιζόταν για πολλά χρόνια. Στον πάτο του κατήφορου είχαμε το φαινόμενο των μικρών μαφιών που διοικούσαν τμήματα του πανεπιστημίου, έκαναν τις «δουλειές» τους και φέρονταν στο πανεπιστήμιο σαν να είναι ο σταύλος του σπιτιού τους.

Τη θέση των καθηγητών με κεφαλαίο Κ έπαιρναν πολλές φορές «ανθρωπάκια» που φοβούνταν τον ίσκιο τους και όλη τους η ενέργεια ξοδευόταν σε μια συνεχή συνδιαλλαγή με φοιτητικές παρατάξεις, συμμορίες βίας κ.λπ. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή και τα βλέπουμε κάθε τόσο στις οθόνες μας.

Πολλοί όμως πολίτες που πονάνε το δημόσιο πανεπιστήμιο και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού (που πληρώνει κάθε χρόνο από την τσέπη του το 12% των πανεπιστημιακών δαπανών για την αποκατάσταση ζημιών) έχουν αποφασίσει πως «ώς εκεί και μη παρέκει». Θέλουν τα αυτονόητα: πανεπιστήμια που φυλάσσονται από δικούς τους φύλακες απ’ όσους θέλουν να τα σπάσουν, ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά όχι ουσιών ή εύφλεκτων υλών, πανεπιστημιακό άσυλο που προστατεύει τους πάντες απέναντι στην αυθαιρεσία τόσο του κράτους όσο και διαφόρων συμμοριών. Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση και θα έχει μεγάλο κόστος γι’ αυτούς που θα μπουν μπροστά. Από την άλλη, όμως, η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε από τα πολλά βολεμένα «ανθρωπάκια» που έφτασαν χωρίς να το καταλάβουν ή να το αξίζουν στην κορυφή. Καιρός να αναδειχθούν, ειδικά από τα πανεπιστήμια, εκείνοι που αξίζουν να συγκριθούν με έναν Σβώλο, έναν Κουμάντο, έναν Καράγιωργα..