Κατ’ αρχήν το επιχείρημα είναι αστήρικτο, διότι στην ελληνική περιφέρεια είναι πολλοί αγρότες που «πρόλαβαν να ενημερωθούν». Υπάρχουν αρκετοί συνεταιρισμοί που θάλλουν. Οι αγρότες της Ζαγοράς Πηλίου παράγουν 15.000 - 20.000 τόνους εξαίσια μήλα «Ζαγορίν», οι μαστιχοπαραγωγοί της Χίου κατάφεραν, μετά από χίλια μύρια κύματα που πέρασε ο συνεταιρισμός τους, να βάλουν τη μαστίχα σε εκατοντάδες προϊόντα των σούπερ μάρκετ, ο συνεταιρισμός κροκοπαραγωγών Κοζάνης τυποποίησε το προϊόν και το προώθησε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δεκάδες άλλοι συνεταιρισμοί ανά την επικράτεια απέδειξαν έμπρακτα ότι α) το συνεταιριστικό κίνημα δεν έχει μόνο σπατάλες και διαφθορά, έχει και πολλά success stories, β) οι αγρότες της περιφέρειας δεν είναι οι «ηλίθιοι του χωριού», όπως διάφοροι «φίλοι του λαού» προσπαθούν να τους παρουσιάσουν. Εχουν προσλαμβάνουσες, ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο και όταν δραστηριοποιούνται πάνε καλά.
Να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι κανείς δεν πήγε να ενημερώσει τους ηρωικούς αγρότες της Θεσσαλίας για το πώς πετυχαίνει ένας συνεταιρισμός. Ομως, η Ζαγορά Πηλίου απέχει μία ώρα από τα μπαράκια της Λάρισας, στα οποία συχνάζουν οι αδικημένοι του θεσσαλικού κάμπου. Δεν μπορούσαν να πεταχτούν με τα καινούργια 4x4 μια μέρα για να ενημερωθούν;
Ισως λοιπόν, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Θα υπάρχουν αγρότες που αδυνατούν να ενημερωθούν. Αφού δεν τα κατάφεραν εδώ και τριάντα χρόνια, θα τα καταφέρουν τώρα με το ένα δισ. ευρώ που ζητάνε μόνο για φέτος; Μάλλον όχι. Οπότε, αν είναι να πληρώσουμε για μια ακόμη φορά, ας το κάνουμε υπό μία προϋπόθεση: η κυβέρνηση να φτιάξει ένα κονδύλι στον προϋπολογισμό που θα τον ονομάσει «δαπάνες ανοίγματος των δρόμων». Πιθανώς θα μπορεί να εντάξει εκεί και τα Τέμπη που ανατίναξαν οι εργολάβοι, οι οποίοι επίσης δεν ήταν ενημερωμένοι για τη διάβρωση του εδάφους και ζητούν επίσης τα ρέστα.
